Auch sie stellt sich erstaunt: „Gewiß, mit rechten Din: pon Nicolai
Du siehst, er ist nicht fortzus bringen;
„Die dreißig Thaler sind dir nicht gegönnt. "
Das will ich sehn, beim Element!
Gebt her. Noch einmal will ichs wagen; Das Ding verdrießt mich allzusehr.
Meinst du, verdammter Buckliger,
Ich habe nichts zu thun, als ewig dich zu tragen? Er schleppt ihn fluchend fort, geht wieder an den Bach, Bewaffnet ihm den Hals mit einem großen Steine, Und wirft ihn sammt dem Sack hinab, und ruft ihm nach:
Da liege, Hund! kömmst du mir wieder auf die Beine,
So siehe zu. Mir sollst du nicht entgehn,
Dafür mag dir mein Knüttel stehn.
Der erste Gegenstand, den er auf seinem Wege
Zum Schlosse findet, ist der Edelmann,
Der von der Mühle kömmt. Was? fångt der Bauer
Ist heut die ganze Hölle mich zu necken rege?
Ich will doch sehn, wer endlich Meister wird. Er holet aus, sein Knüttel schwirrt,
Der Junker fållt, er schleppt ihn nach der Brücke, Stößt ihn hinab, und ruft: Da! schwimme mehr zus rücke!
Nun kehrt er siegreich um: Nicht wahr?
Der Höcker hat sich wohl nicht wieder eingestellet?
Doch seht, es fehlte nicht ein Haar,
So hatt er mich zum viertenmal geprellet.
Mit einem Stein versenkt ich ihn;
Und dennoch glaubt Ihrs wohl? kaum gieng ich noch
So lief er, nicht mehr todt, lief lebend vor mir hin, Mit seinem runden Haar, und seinem blauen Jack
Doch mit dem Knüttel hier hab' ich ihn so begrüßt,
Daß ihm der Kihel nun gewiß vergangen ist.
von Nicolai, Getrude, welche leicht erråth, was vorgegangen, Erschrickt; doch läßt sie nichts von ihrem Schrecken sehn.
Und daran that sie klug. Was war auch anzufangen? Geschehnes Unglück wird nie wieder ungeschehn. Sich fassend spricht sie zu dem Bauern: Siehe, Du hattest vierfach die bedingte Mühe, Da! nimm auch vierfach deinen Lohn. Nur eile fort, und rede nie davon.
III Allegorische Dich tungen.
Unter den spåtern römischen Dichtern behauptet Klaus dius Klaudianus, der zu Ausgange des vierten, und zu Anfange des fünften Jahrhunderts lebte, einen sehr ausges zeichneten Nang. In seinen Gedichten ist die glücklichste poetische Anlage, eine sehr reiche Phantasie, und vorzügliche Stärke in lebhafter, bildlicher Darstellung unverkennbar, wenn gleich der Reichthum seiner Ideen zuweilen in üppige Verschwendung der Bilder und Verschöneruugen ausartet. Am liebsten verweilte er sich in dem Gebiete der mythischen und allegorischen Dichtung, die auch in folgendem Gedichte auf die Vermählung des Kaisers Honorius mit der Naria, einer Tochter des Stiliko, herrscht, welcher lettere ein vors züglicher Beschüßer unsers Dichters und ein öfterer Gegens ftand seiner Muse war. In folgenden, als Vorrede vorausgeschickten Versen leitet er dieß Epithalamium als einen Ges fang des Musengottes selbst ein:
Surgeret in thalamum ducto cum Pelion arcu, Nec caperet tantos hofpita terra Deos ; Cum focer aequoreus, numerofaque turba fororum, Certarent epulis continuare dies,
Praeberetque Iovi communia pocula Chiron,
Molliter obliqua parte refufus equi; Peneus gelidos mutaret nectare fontes, Oetaeis fluerent fpumea vina jugis ; Terpsichore facilem lafcivo pollice movit Barbiton, et molles duxit in antra choros. Carmina nec fuperis, nec difplicuere Tonanti, Cum teneris noffent congrua vota modis.
Centauri Faunique negant, quae flectere Rhoeton, Quae rigidum poterant plectra movere Pholum. Septima lux aderat coelo, totiesque renatus Viderat exactos Hefperus igne choros.
Tum Phoebus, quo faxa domat, quo pertrahit ornos, Pectine tentavit nobiliore lyram.
Venturumque facris fidibus iam fpondet Achillem; Iam Phrygias caedes, iam Simoënta canit. Frondofo ftrepuit felix Hymenaeus Olympo, Reginam refonant Othrys et Offa Thetin.)
IN NVPTIAS HONORII ET MARIAE.
Hauferat infolitos promiffae virginis ignes Auguftus, pronoque rudis flagraverat aeftu, Nec novus unde calor, nec quid fufpiria vellent, Noverat incipiens, et adhuc ignarus amandi: Non illi venator equus, non fpicula curae: Non iaculum torquere libet: mens omnis aberrat In vulnus, quod fixit Amor. Quam faepe medullis Erupit gemitus! quoties incanduit ore
Confeffus fecreta rubor! nomenque beatum Iniuffae fcripfere manus! iam munera nuptae Praeparat, et pulcros, Mariae fed luce minores, Eligit ornatus, quidquid venerabilis olim Livia, Divorumque nurus geffere fuperbae. Incufat fpes aegra moras, longique videntur Stare dies, fegnemque rotam non flectere Phoebe. Syria fic tenerum virgo flammabat Achillem, Fraudis adhuc expers, bellatricesque docebat Ducere fila manus, et mox, quos horruit Ide, Theffalicos rofeo petebat pollice crines.
Haec etiam queritur fecum: Quonam usque verenTM dus
Cun&tatur mea vota focer? quid iungere differt Quam pepigit, caftasque preces implere recufat? Non ego, luxuriem regum, moremve fecutus, Quaefivi vultum tabulis, ut nuntia formae
Lena per innumeros iret pictura penates;
Nec variis dubium thalamis lecturus amorem Ardua commifi falfae connubia cerae.
Non rapio praeceps alienae foedera tedae, Sed quae fponfa mihi pridem, patriisque reli&a Mandatis, uno materni fanguinis ortu Communem partitur avum. Faftigia fupplex Depofui, geffique procum de limine facro. Oratum mifi proceres, qui proxima nobis Iura tenent. fateor, Stilico, non parva popofci: Sed certe mereor princeps, hoc principe natus, Qui fibi te generum fraterna prole revinxit, Cui Mariam debes. Foenus mihi folve paternum. Redde fuos aulae. mater fortaffe rogari Mollior: o patrui germen, cui nominis heres Succeffi, fublime decus torrentis Iberi,
Stirpe foror, pietate parens, tibi creditus infans, Inque tuo crevi gremio, partuque remoto Tu potius Flaccilla mihi. Quid dividis ergo Pignora? quid iuveni natam non tradis alumno? Optatusne dies aderit? dabiturne iugalis Nox unquam? tali folatur vulnera queftu.
Rifit Amor, placideque volat trans aequora ma- tri
Nuntius, et totas iactantior explicat alas.
Mons latus Eoum Cypri praeruptus obumbrat; Invius humanu greffu, Phariumque cubile Proteos, et feptem defpectans cornua Nili. Hunc neque candentes audent veftire pruinae; Hunc venti pulfare timent, hunc laedere nimbi. Luxuriae Venerique vacat. pars acrior anni Exulat, aeterni patet indulgentia veris. In campum fe fundit apex. hunc aurea fepes Circuit, et fulvo defendit prata metallo.
Mulciber, ut perhibent, his ofcula coniugis emit Moenibus, et tales uxorias obtulit arces. Intus rura micant manibus quae fubdita nullis Perpetuum florent Zephyro contenta colono;
« EdellinenJatka » |