Sivut kuvina
PDF
ePub

"

Factus in urbe fenex, ftupeo tamen. Omnia Kalpurnius

certe

Vilia funt nobis, quaecunque prioribus annis
Vidimus, et fordet quidquid fpectavimus
olim."

Balteus en gemmis, en illita porticus auro
Certatim radiant; nec non, ubi finis arenae
Proxima marmorea peragit fpectacula muro
Sternitur adiunctis ebur admirabile truncis,
Et coit in rotulam, tereti qua lubricus axis
Impofitos fubita vertigine falleret ungues
Excuteretque feras; auro quoque torta reful-
gent

Retia, quae totis in arenam dentibus exftant,
Dentibus aequatis, et erat (mihi crede Lyco-

ta,

Si qua fides) noftro dens longior omnis aratro.
Ordine quid referam? vidi genus omne fera-

rum;

Hic niveos lepores, et non fine cornibus aprós.
Manticoram filvis etiam quibus editur alcen
Vidimus, et tauros quibus aut cervice levata
Deformis fcapulis torus eminet, aut quibus.
hirtae

Iactantur per colla iubae, quibus afpera

mento

Barba iacet, tremulisque rigent palearia fetis.
Nec folum nobis filveftria cernere monftra
Contigit; aequoreos ego cum certantibus

urfis

Spectavi vitulos, et equorum nomine di

gnum,

Sed deforme pecus, quod in illo nofcitur
amni,

Qui fata riparum venientibus irrigat undis.
Ah! trepidi quoties nos defcendentis arenae
Vidimus in partes, ruptaque voragine terrae
Emerfiffe feras; et eisdem faepe latebris
Aurea cum croceo creverunt arbuta libro.

LYC.

Ralpurnius., LYC. O felix Corydon, quem non tremebunda fener

êtus

Impedit! o! felix, quod in haec tibi fecula pri

mos

Indulgente deo dimittere contigit annos.
Nunc tibi fi propius venerandum cernere nu-

men

Sors dedit, et praefens vultuanque habitumque

notafti;

Dic age, dic Corydon, quae fit modo forma deorum.

COR. O utinam nobis non ruftica veftis ineffet:
Vidiffem propius mea numina. Sed mihi for-

des,

Pullaque paupertas, et adunca fibula morfu,
Obfuerant: utcunque tamen confpeximus
ipfum

Longius, ac nifi me decepit vifus, in uno
Et Martis vultus et Apollinis effe putavi,

[blocks in formation]

(Unter den neuern lateinischen Dichtern, vornehmlich aber unter den häufigen Nachahmern Virgil's, war Miars Eus Hieronymus Vida, geboren zu Cremona 1470, geftor: ben zu Alba, 1566. Seine drei Ekløgen, Daphnis; Corydon; Nice, verrathen, wie alle seine Gedichte, ein überaus fanftes Gefühl, und einen sehr geläuterten Geschmack.)

NICE.

Coniugis amiffi funus pulcherrima Nice

Flebat, et in folis errabat montibus aegra;
Atque homines fugiens moefto folato amori
Nulla dabat, luctu fed cuncta implebat amaro,
Flens noctem, flens lucem; ipfi iam funera montes
Lugebant Davali; Davalum omnia refpondebant.

Interea nymphae Damon correptus amore,

Vicina ut paucas fervabat rupe capellas,
Omnibus ah! demens filvis errabat, et agris,
Atque haec nequicquam vacuas iactabat ad auras :

O quis te noftris oculis, pulcherrima virgo,
Obiecit deus, et vifam te protinus idem
Eripuit nobis, faevo ut confumerer igni?
Sive Dea es nemorum; certe Dea; five tibi alta
Undarum dominae parent maris aequora et amnes;
Illa meo nunquam facies de pectore abibit.
Illam vos etiam mecum difcetis amare,
Intonfi montes, vos, umbriferae convalles.
Sive greges inter captabo frigus et auram;
Flumina feu propter falices in valla putabo;
Aut agitans inftabo aliud quodcunque; tibi ante
Carmina pauca canam, et te pectore fuspirabo
Toto, unam te corde. Prius dedifcet amare
Gramina ovis, nemora alta ferae, vaga flumina pis-

ces,

Quam

Vida.

Dida.

Quam tua de noftris vellatur cura medullis.
Si nec erunt Fauni, fi nec mihi Oreades ullae;
Montibus et folis dicam mea carmina filvis;
Ardebunt filvae, montes ardebitis alti.

Quo fugis? ah! Davalus haec non poft funera cu

rat:

Sifte gradum, atque oculis rurfum, Dea, redde te,
noftris.

O! tibi fi tantum hae filvae, fi mollia prata
Haec placeat, libcatque his mecum in vallibus
effe;

O! has felices filvas! felicia prata!

Formofas nimium filvas! formofaque prata!
Formofas valles! fed tu formofior illis.

Coniugis hic mecum, dum carpent grata capellae
Gramina, facta canes ingentia; ut hoftibus unus
Obftiterit faepe, et proftratas ceperit urbes;
Utque duces victos tot magnis ceperit aufis,
Una eademque die: tecum omnia quae modo mon-

tes

Cantabant ipfi; Davalum omnia refpondebant.
Alma fuum hic tecum non dedignetur Adonim
Flere Venus, tecumque fuas fociare querelas.
Ipfe autem interea, juxta proiectus in herba,
Infignem calathum tibi iunco et vimine textam,
Et totum miris pergam variare figuris.

Primus erit labor hic, primum hic tamen argumen

tum,

Coniugis extincti funus, miferabile funus;
Dum queritur fe non bello, non fortibus armis
Oppetere, at lento paulatim cedere morbo.
Pallor erit gelido iuvenis morientis in ore,
Et fenfim placida claudentur lumina morte.
Addua aquas iuxta fundet moeftiffimus urna;
Et circumfufae tundent fua pectora Nymphae
Spargentes ftratis violam moeftumque Hyacinthum.
Exanimum circumftabunt regesque, ducesque,
Moerentes; largoque undabunt omnia fletu.
Parte alia, heroum multis comitantibus, addam
Longum iter ingreffam te, fi quod numen eunti

Con

Coniugis annuerat cari producere fata.
Quos non interea Divos in vota vocabis?
Quas non muneribus cumulabis grandibus aras?
Omnes fed fruftra Divos in vota vocabis;
Muneribus fruftra cumulabis grandibus aras.
Ibis multa metu fufpenfa: e montibus altis.
Occurrent Dryades, et Oreades admiratae;
Nympharumque tibi paffim chorus omnis eunti,
Floribus e variis, viridique e fronde, coronas
Intexent, faevi folatia vana doloris.

Cum vero extinctum Davalum faeviffimus aures
Nuncius implebit, votis nihil omnibus actum,
Pallentem heu! fubito faciam, ingentique dolore
Exanimem labi: ftabunt circum licet omnes
Collapfam famulae, gelidamque a flumine lympham
Rorabunt; gelida vix tu revocabere lympha.
Quos ah! dein gemitus, quae tum lamenta referrem;
Si poffent gemitus iunco, aut lamenta referri?
Crudeles Divos, crudelia fata vocaras,

Crudelem terram, quod non fponte hisceret, et non
Te fubito orantem miferata hauriret hiatu;
Haud aliter tantum finiri poffe dolorem.
Etrufci montes, teftes vos omnia fcitis;
Omnia vos moeftae lamenta audiftis; et ipfi,
Dum miferet, celfis de verticibus ululaftis.
Nam mihi cuncta fenex puero praedixerat olim,
Dum moriens teneros commendat Tytirus agnos.“

Sic Damon; fimul ibat: eum videre vagantem,
Atque hic nequicquam fera fub nocte canentem
Carmina, nimbofis ftabulantes montibus urfi,
Montibus, et filvis, ac littoribus defertis.

Illa autem praerupta legens atque invia faxa,”
Nunc hac nunc illac fugere indeprenfa, nec usquam
Apparere, freti hiberna furdior unda,

Illam, vos amnes, vos, o! genus amnibus unde,
Siftite, correptamque domum deducite, Nymphae!
Sola dies poterit tantum lenire dolorem.

Vida.

Beifp. S.11. B.

San

« EdellinenJatka »