Uvid,

Ascendo (vires animus dabat) atque ita late

Aequora profpectu metior alta meo.
Inde ego (nam ventis quoque fum crudelibus usa)

Vidi praecipiti carbala tenta noto.
Aut vidi, aut etiam, cuin me vidisse putaren,

Frigidior glacie semianimisque fui.
Nec languere diu patitur dolor; excitor illo,

Excitor ; et summa Thelea voce voco.
Quo fugis? exclamo: scelerate, revertere, Theseu!

Flece ratem; numerum non habet illa fuum.
Haec ego. quod voci deerat, plangore replebam:

Verbera cum verbis mixta fuere meis. Si non audires; vt faltem cernere posses,

lactatae late signa dedere inanus. Candidaque impofui longae velamina virgae,

Scilicet oblitos admonitura mei.
Iamque oculis ereptus eras: tum denique flevi.

Torpuerant molles ante dolore genae.
Quid potius facerent, quam mea lumina flerent,

Postquam defierain vela videre tua?
Aut ego diffufis erravi Sola capillis,

Qualis ab Ogygio concita Baccha deo:
Aut mare profpiciens in saxo frigida sedi:

Quamque lapis sedes, tam lapis ipsa fui.
Saepe torum repeto, qui nos acceperat ainbos;

Sed non acceptos exhibiturus erat.
Et tua, qua poffum, pro te vestigia tango;

Strataque, quae membris intepuere tuis.
Incumbo; lacrimisque toro manante profufis,

Pressimus, exclamo, te duo: redde duos. Venimus huc ambo: cur non discedimus ambo?

Perfide, pars noftri, lectule, maior ubi eft? Quid faciam? quo fola ferar? vacat insula cultu.

Non hominum video, non ego facta boum.
Omne latus terrae cingit mare: navita nusquain:

Nulla per ambiguas puppis itura vias.
Finge dari comitesque mihi, ventosque, ratemque;

Quid fequar? accessus terra paterna negat.
Ut rate felici pacata per aequora labar;

Temperet ut ventos Aeolus; exsul ero.

Ovid.

Non ego te, Crete, centum digesta per urbes,

Alpiciam, puero cognita terra Ioui.
Nam pater et tellus, iusto regnata parenti,

Prodita funt facto, nomina cara, meo.
Cuin tibi, ne viétor tecto morerere recurvo,

Quae regerent paffus, pro duce fila dedi.
Cum mihi dicebas: Per ergo ipfa pericula iuro,

Te forę, dum nostrum vivet uterque, meam.
Vivimus: et non fum, Theseu, tua: fi modo vivit

Femina, perjuri fraude fepulta viri.
Me quoque, qua fratrem, mactasses, improbe, clava;

Effet, quam dederas, morte foluta fides.
Nunc ego non tantum, quae sum passura, recor-

dor;
Sed quaecumque poteft ulla reli&ta pati.
Occurrunt animo pereundi mille figurae:
Morsque minus poenae, quam mora:mortis, ha-

bet;
Iam iam venturos aut hac, aut suspicor illac,

Qui lanient avido viscera dente, lupos.
Forfitan et fulvos tellus alat ista leones.

Quis leit, an haec saevas tigridas insula habet ?
Et freta dicuntur magnas expellere phocas.

Quid vetat et gladios per latus ire meum?
Tantum ne religer dura captiva catena;

Neve traham ferva grandia pensa manu:
Cui pater est Minos, cui inater filia Phoebi:

Quodque magis memini, quae tibi pacta fui.
Si inare, fi terras, porrectaque litora vidi;

Multa mihi terrae, multa minantur aquae.
Coelum reftabat: timeo fimulacra deorum.

Destituor rabidis praeda cibusque feris.
Sive colunt habitantque viri, diffidimus illis.

Externos didici laefa timere viros.
Viveret Androgeos utinam! nec facta luisles

Impia funeribus, Cecropi terra, tuis !
Nec tua mactasset nodofo ftipite, Theseu,

Ardua parte virum dextera, parte bovem!
Nec tibi, qaae reditus monftrarent, fila dedissem;

Fila per adductas faepe recepta manus!

1

Non

Ovid.

A

Non equidem miror, fi ftat victoria tecum,

Strataque Cretaeam bellua tinxit humum.
Non poterant figi praecordia ferrea cornu:

Ut te non tegeres, pectore tutus eras.
Illic tu filices, illic adamanta tulifti:

Illic, qui filices, Thefea, vincat, habes.
Crudeles fomni, quid me tenuistis inertem?

At femel aeterna noéte premenda fui.
Vos quoque, crudeles venti, nimiumque parati;

Flaminaque in lacrimas officiofa meas;
Dextera crudelis, quae me fratremque necavit;

Et data poscenti, nomen inane, fides!
In me iurarunt fomnus, ventusque, fidesque.

Prodita sum caussis una puella tribus.
Ergo ego nec lacrimas matris moritura videbo;

Nec, mea qui digitis lumina condat, erit?
Spiritus infelix peregrinas ibit in auras:

Nec positos artus unget amica manus?
Oita superstabunt volucres inhumata marinae.

Haec funt officiis digna fepulcra meis?
Ibis Cecropios portus; patriaque receprus

Cum fteteris urbis celsus in arce tuae.
Et benè narrabis letum taurique virique,

Sectaque per dubias saxea tecta vias;
Me quoque narrato sola tellure relictam:

Non ego fum titulis surripienda tuis,
Nec pater est Aegeus; nec tu Pittheidos Aethrae

Filius; auctores faxa fretumque tui.
Di facerent, ut me summa de puppe videres!

Movisset vultus moesta figura tuos.
Nunc quoque non oculis ; sed, qua potes, afpice

Inente
Haerentem fcopulo, quem vaga pulsat aqua.
Aspice demiffos lugentis in ore capillos;

Et tunicas lacrinis, ficut ab imbre, graves.
Corpus, ut iinpullae fegetes Aquilonibus, horret:

Literaque articulo presla tremente labat.
Non te per meritum , quoniam male ceffit,

adoro,
Debita fit facto gratia nulla meo:

1

Sed ne poena quidem. Si non ego caussa salu

Ovid.

tis,

'Non tamen est, cur fis tu mihi caussa necis.
Has tibi, plangendo lugubria pectora laffas,

Infelix tendo trans freta longa manus.
Hos tibi, qui superant, oftendo moefta capillos.

Per lacrimas oro, quas tua facta movent:
Flečte ratem, Theseu; verfoque relabere vento,

Si prius occidero; tu tamen osta leges.

Remigio Fiorentino,

Xemigio sio

rentino.

Xemigio. Vannino, der von seinem Geburtsort den Beinamen fiorentino erhielt, wurde 1518 zu Florenz gebos ren, und ftarb daselbft 1580. Er war ein Geistlicher vom Dominikanerorden, und besaß viele theologische, historische und philosophische Renntnisse, die er auch in verschiednen, in diese Wiffenschaften einschlagenden Schriften rühmlich bes nußte. Man hat verschiedne poetische Werke von ihm; una ter andern auch eine metrische Ueberseßung der Psalmien. Am glücklichften aber war er in der Uebersegung der herois schen Briefe Ovid's, die zuerst zu Benedig, 1560, 12. hers aus kam, von welcher aber 6. Conti ju Paris 1762. eine sehr saubre neue Ausgabe in gr. 8. mit Vignetten, besorgte. Zur Vergleichung mit dem eben jest gelieferten Original theile ich daraus die zehnte Epistel der Uriadne au den Thes seus mit.

1

ARIANNA A TESEO.

Men rabbiosa di te, men cruda ed aspra
Ho ritrovato ogni alpra fera e cruda :
Ne di te peggio era fidata altrui.
Et io queste parole e questi versi
Ti scrivo, o Teseo, da quel lido, d'onde
Senza me ne portò la vela il legno,
Dove il mio sonno m'inganno, dov'io
Tradii me stessa, e dove tu tendefti
A' dolci fonni miei si amari inganni,

Venuta era l'ora, onde la terra
Si sparge intorno di gelate brine,
E cantan gli uccellin tra' rami alcofti,
Quand' io (non fò s'addormentata, o defta,
Mà sonnacchiofa pure) o Teseo mio,
Ambe le man fon per toccarti mosli
Ne trovandovi alcuno, a me le trassi:
E poi di nuovo pur ritento, é stendo