Sivut kuvina
PDF
ePub

Afcendo (vires animus dabat) atque ita late
Aequora profpectu metior alta meo.

Inde ego (nam ventis quoque fum crudelibus ufa)
Vidi praecipiti carbala tenta noto.

Aut vidi, aut etiam, cum me vidiffe putarem,
Frigidior glacie femianimisque fui.

Nec languere diu patitur dolor; excitor illo,
Excitor; et fumma Thefea voce voco.

Quo fugis? exclamo: fcelerate, revertere, Thefeu!
Flecte ratem; numerum non habet illa fuum.
Haec ego. quod voci deerat, plangore replebam:
Verbera cum verbis mixta fuere meis.
Si non audires; vt faltem cernere poffes,
Iactatae late figna dedere manus.
Candidaque impofui longae velamina virgae,
Scilicet oblitos admonitura mei.

Iamque oculis ereptus eras: tum denique flevi.
Torpuerant molles ante dolore genae.
Quid potius facerent, quam mea lumina flerent,
Poftquam defieram vela videre tua?

Aut ego diffufis erravi fola capillis,

Qualis ab Ogygio concita Baccha deo:
Aut mare profpiciens in faxo frigida fedi:
Quamque lapis fedes, tam lapis ipfa tui.
Saepe torum repeto, qui nos acceperat ambos;
Sed non acceptos exhibiturus erat.

Et tua, qua poffum, pro te veftigia tango;
Strataque, quae membris intepuere tuis.
Incumbo; lacrimisque toro manante profufis,
Preffimus, exclamo, te duo: redde duos.
Venimus huc ambo: cur non difcedimus ambo?
Perfide, pars noftri, lectule, maior ubi eft?
Quid faciam? quo fola ferar? vacat infula cultu.
Non hominum video, non ego facta boum.
Omne latus terrae cingit mare: navita nusquam:
Nulla per ambiguas puppis itura vias.
Finge dari comitesque mihi, ventosque, ratemque;
Quid fequar? acceffus terra paterna negat.

Ut rate felici pacata per aequora labar;
Temperet ut ventos Aeolus; exful ero.

Ovid.

Ovid.

Non ego te, Crete, centum digefta per urbes,
Afpiciam, puero cognita terra Ioui.
Nam pater et tellus, iufto regnata parenti,
Prodita funt facto, nomina cara, meo.
Cum tibi, ne victor tecto morerere recurvo,
Quae regerent paffus, pro duce fila dedi.
Cum mihi dicebas: Per ergo ipfa pericula iuro,
Te forę, dum noftrum vivet uterque, meam.
Vivimus: et non fum, Thefeu, tua: fi modo vivit
Femina, perjuri fraude fepulta viri.

Me quoque, qua fratrem, mactaffes, improbe, clava;
Effet, quam dederas, morte foluta fides.

Nunc ego non tantum, quae fum passura, recor-
dor:

Sed quaecumque poteft ulla relicta pati.
Occurrunt animo pereundi mille figurae:

Morsque minus poenae, quam moramortis, ha-
bet;

Iam iam venturos aut hac, aut fufpicor illac,
Qui lanient avido vifcera dente, lupos.
Forfitan et fulvos tellus alat ifta leones.

Quis fcit, an' haec faevas tigridas infula habet?
Et freta dicuntur magnas expellere phocas.
Quid vetat et gladios per latus ire meum?
Tantum ne religer dura captiva catena;

Neve traham ferva grandia penfa manu:
Cui pater eft Minos, cui mater filia Phoebi:
Quodque magis memini, quae tibi pacta fui,
Si mare, fi terras, porrectaque litora vidi;

Multa mihi terrae, multa minantur aquae.
Coelum reftabat: timeo fimulacra deorum.
Deftituor rabidis praeda cibusque feris.
Sive colunt habitantque viri, diffidimus illis.
Externos didici laefa timere viros.
Viveret Androgeos utinam! nec facta luiffes
Impia funeribus, Cecropi terra, tuis!
Nec tua mataffet nodofo ftipite, Thefeu,
Ardua parte virum dextera, parte bovem!
Nec tibi, quae reditus monftrarent, fila dediffem;
Fila per adductas faepe recepta manus!

Non

Non equidem miror, fi ftat victoria tecum,
Strataque Cretaeam bellua tinxit humum.
Non poterant figi praecordia ferrea cornu:
Ut te non tegeres, pectore tutus eras.'
Illic tu filices, illic adamanta tulifti:
Illic, qui filices, Thefea, vincat, habes..
Crudeles fomni, quid me tenuiftis inertem?
At femel aeterna nocte premenda fui.

Vos quoque, crudeles venti, nimiumque parati;
Flaminaque in lacrimas officiofa meas;
Dextera crudélis, quae me fratremque necavit;
Et data pofcenti, nomen inane, fides!
In me iurarunt fomnus, ventusque, fidesque.
Prodita fum cauffis una puella tribus.
Ergo ego nec lacrimas matris moritura videbo;
Nec, mea qui digitis lumina condat, erit?
Spiritus infelix peregrinas ibit in auras:

1

Nec pofitos artus unget amica manus?
Offa fuperftabunt volucres inhumata marinae.
Haec funt officiis digna fepulcra meis?
Ibis Cecropios portus; patriaque receptus
Cum fteteris urbis celfus in arce tuae.
Et bene narrabis letum taurique virique,
Sectaque per dubias faxea tecta vias;
Me quoque narrato fola tellure relictam:
Non ego fum titulis furripienda tuis,
Nec pater eft Aegeus; nec tu Pittheidos Aethrae
Filius; auctores faxa fretumque tui.

Di facerent, ut me fumma de puppe videres!
Moviffet vultus moefta figura tuos.

Nunc quoque non oculis, fed, qua potes, afpice

mente

Haerentem fcopulo, quem vaga pulfat aqua. Afpice demiffos lugentis in ore capillos;

Et tunicas lacrimis, ficut ab imbre, graves. Corpus, ut inpullae fegetes Aquilonibus, horret: Literaque articulo prefla tremente labat.

Non te per meritum, quoniam male ceffit, adoro,

Debita fit facto gratia nulla meo:

[ocr errors][merged small]

Ovid.

Ovid.

Sed ne poena quidem. Si non ego cauffa falu

tis,

Non tamen eft, cur fis tu mihi cauffa necis.
Has tibi, plangendo lugubria pectora laffas,
Infelix tendo trans freta longa manus.
Hos tibi, qui fuperant, oftendo moefta capillos.
Per lacrimas oro, quas tua facta movent:
Flecte ratem, Thefeu; verfoque relabere vento.
Si prius occidero; tu tamen offa leges.

Remi

Remigio Fiorentino,

Remigio Vannino, der von feinem Geburtsort den Beinamen Fiorentino erhielt, wurde 1518 zu Florenz gebøren, und starb daselbft 1580. Er war ein Geistlicher vom Dominikanerorden, und besaß viele theologische, historische und philosophische Kenntnisse, die er auch in verschiednen, in diese Wissenschaften einschlagenden Schriften rühmlich bes nuzte. Man hat verschiedne poetische Werke von ihm; un-' ter andern auch eine metrische Uebersehung der Psalmen. Am glücklichsten aber war er in der Uebersehung der herois schen Briefe Ovid's, die zuerst zu Venedig, 1560, 12. hers aus kam, von welcher aber G. Conti zu Paris 1762. eine fehr saubre neue Ausgabe in gr. 8. mit Vignetten, besorgte. Zur Vergleichung mit dem eben jezt gelieferten Original theile ich daraus die zehnte Epistel der Ariadne an den Thes feus mit.

ARIANNA A TESEO.

Remigio Fio

rentino.

Men rabbiofa di te, men cruda ed aspra
Ho ritrovato ogni afpra fera e cruda:
Ne di te peggio era fidata altrui.
Et io queste parole e questi verfi
Ti fcrivo, o Tefeo, da quel lido, d'onde
Senza me ne portò la vela il legno,
Dove il mio fonno m'ingannò, dov'io
Tradii me fteffa, e dove tu tendesti
A' dolci fonni miei si amari inganni.

Venuta era l'ora, onde la terra
Si fparge intorno di gelate brine,
E cantan gli uccellin tra' rami ascosti,
Quand' io (non fò s'addormentata, o defta,
Mà fonnacchiofa pure) o Tefeo mio,
Ambe le man fon per toccarti mossi
Ne trovandovi alcuno, a me le traffi:
E poi di nuovo pur ritento, e ftendo

[ocr errors][merged small]
« EdellinenJatka »