(Unter den Franzosen war Rene' Rapin, geboren zu Tours 1621, gestorben zu Paris 1687, einer der besten lateis. nischen Dichter. Seine Eklogen, die er mit einer kritischen. Abhandlung über die Schäferpoesie begleitete, find theils geiftlichen, theils weltlichen Inhalts. Der leßtern sind vierz Rivi; Daphnis; Uranis; Alphonfus: denen noch eine Schdferøde beigefügt ist. Auch er war, faßt zu treuer Nachahmer Virgil's, wie man auch schon aus folgender Probe sehen wird, wenn man sie mit der obigen Ekloge jenes römischen Dichters zusammenhält.)
Nobilis adolefcentis praematurum obitum deplorat Poëta.
Extinctum dulcis primo fub flore iuventae Alphonfum, magno fuerat qui carus Jülo, Ilius Alphonfo fumme dilectus, et Almon Ambo paftores, annis florentibus ambo, Montibus in patriis alterno carmine flebant Primus ubi gemitus aegro fub corde repreffit, Rupibus haec moerens Ammon iactabat et auris. Quo ferar? Aut quae me accipiant fecreta vagan-
Antra, quibus iufti caufam narrabo doloris? Nam poftquam rigidi dura inclementia fati Eripuit noftri Alphonfum folatia ruris,
Defperem; quid enim mifero mihi denique reftet? Ille meos habuit, fuerat qui dignus, amores. Illi, quod poteram, dum viveret, aurea mala, Aurea mala mei longe lectiffima ruris Donaram, puero Lycidas donata dolebat: Et fibi quamquam eadem donari mala rogaret, Non tulit Alcinoë, poterat quae digna videri.
Rapin. Solus erat, noftra Alphonfus cui dona parabam. Ah! puer alme, tuo nos ruraque funere perdis Trifte fatis praeceps effufa grandine nimbus, Trifte rofis urens Boreas, trifte imber ariftis, Tempeftas ratibus, noftro tua funera ruri. Ipfe tuo nuper pendebam laetus ab ore Cum mihi Romani laudabas pafcua ruris Et pingues Tyberis ripas, campique Falifci Felices herbas, et dulcem Tiburis umbram: Unde olim Aufonii primum venere coloni Et Remus, et Frater, campis affueta iuventus Paftores quondam, ut fama eft, ouiumque magiftri. Sed quid ego haec iterum, nunc tantum ingrata revoluo?
Quin potius, nemorum feceffus inter opacos, Solus amem longis confumere fletibus aevum? Forte meo vel erunt lacrymae medicina dolori.
Ante tamen myrtum, et ferrugineos hyacinthos, Ét cafiam, et violas, et candida lilia carpam, Et cineres Alphonfe, tuos ornabo fupremis Muneribus, fpargensque rofas altaria circum Plorabo, et tenui plorans cum murmure dicam: Floribus his, fuprema tibi iam munera foluo. His Almon lacrymis, his Ilius ora rigabat,
Nam quid ego invifae durem faftidia lucis? Poftquam crudeles fuperi, crudelia fata Alphonfum rapuere, mori me denique cogis; Nuper eras qui vita, mei nunc caufa doloris. Rumpite paftores calamos, date carmina ventis! Alphonfus periit, non fert iam carmina tem- pus.
Ille dabat calamis animos, cantusque monebat. Illi et erant calami et cantus, et carmina curae. Vidi ego, coelefti quos nectare nuper alebant Pierides, clarii fub vertice montis, olores Et gemere, et niueo plumas auellere dorfo Turbatisque ferunt erraffe per avia caftris, Rupis apes Clariae, facro quae melle beatos
Saepius Aoniis vates pauere fub antris.
Nam Mufis ut apes, Mufis ut amantur olores
Te, Mancine, et apes, et amarunt te quoque olo
Et tua Pan magnus, Franci Pan arbiter orbis. Et fidus Pani tua funera fenfit Julus,
Senferunt nymphae, fenferunt maxima divûm Numina, quae magni Panis delubra frequen-
Illum et defertis flevit fub rupibus Echo,. Fleverunt moefti fontes, et murmure rauco Narravere fuos offenfa ad faxa dolores; Fleuiftis, zephyri, et fingultibus interruptis Mufarum extinctos fufpiraviftis amores. Ah miferande puer! poftquam te fata tulerunt, Tantum per filvas, et per deferta locorum Ibo; meis fontes lacrymis, et flumina crefcent: Alphonfum fontes, Alphonfum flumina flebunt At Lycidas, puero qui tum fuprema parabat Mecum, ait, o pueri, date thura, et fpargite flo
Alphonfo: Alphonfus fieri fibi talia mandat.. Hunc volucri raptum vidi fuper aethera curru. Vefper erat, coeloque rubens iam luna fereno. Undique noctivagos ftellarum accenderat ignes Cum tenuem, valle ex ima, fe tollere fumum Afpexi et longo per coelum albefcere tractu. Expectabam animi dubius, quid figna ferebant. Nec mora, fidereus pictis exercitus alis Coeleftes forma pueri toto aethere visi Impofiti zephyris liquidas volitare per auras, Et mirum in morem lato proludere coelo; Tum coetu in medio Alphonfum fuper aftra volan
Vidimus infignem radiis, et luce corufcum. Alphonfum interea nubes, auraeque fonabant. Alphonfum magno refonabat murmure coelum Ipfe autem coelo refpectans laetus Amyntas Exclamat, Superi nunc o! nunc vifa fecundent Praefentes! tanto, poft fata, fit omine felix
Alphonfus, coeloque bonus nos fpectet ab alto,
Torquato Morem fideribus fi quando imponat, et aftris Credite, res lactis paftoribus, illa per agros Fama volat, totis paftorum carmina filvis Certatim Alphonfum celebrant ad fidera raptum.
(Torquato Tasso, geboren zu Sorrento 1544, geftorben zu Rom 1595, war einer der größten epischen Dichter seiner Nation; und Pope gesteht ihm mit Recht einen gleichen Rang unter den Schäferdichtern derselben zu. Denn, im Ganzen genommen, übertrifft sein Schäferspiel, Aminta, den treuen Schäfer des Guarini unßtreitig, an Wahrheit der Empfindung, und einfacher Natur im Ausdruck; noch mehr aber gewinnt es, wenn man die so häufigen, und größten? theils sehr widerfinnigen, sehr geschmacklosen Nachahmungen beider Dichter damit vergleicht. Denn Tafso war dey erste, der es versuchte, dem Hirtengedichte die dramatische Form zu geben.)
Altri fegua i diletti de l'amore, Se pur v'è ne l'amor alcun diletto. Me quefta vita giova: e'l mio traftullo E' la cura de l'arco, e degli ftrali; Seguir le fere fugaci, e le forti
Atterrar combattendo; e, fe non mancano Saette a la faretra, o fere al boíco,
Non tem'io, che a me manchino diporti.
Infipidi diporti veramente, Ed infipida vita: e, f'a te piace. E fol, perchè non hai provata l'altra. Così la gente prima, che già vifle.
Nel mondo ancora femplice, ed infante,
Stimò dolce bevanda, e dolce cibo,
L'acqua e le ghiande: ed or l'acqua, e le ghiande
Sono cibo, e bevanda d'animali,
Poichè fè pofto in ufo il grano, e l'uva.
Forfe, le tu guftaffi anco una volta
La millefima parte de le gioje,
Che gusta un cor amato, riamando, Direfti, ripentita, fofpirando, Perduto è tutto il tempo,
Che in amar non fi spende: O mia fuggita etate, Quante vedove notti, Quanti di Solitarj
Ho confumati indarno,
Che fi poteano impiegar in queft' uso, Il qual più replicato, è più foave. Cangia, cangia configlio,
Pazzarella che fei:
Che'l pentirfi da fezzo nulla giova.
« EdellinenJatka » |