Epistularum libri novem: Epistularum ad Traianum liber, PanegyricusB.G. Teubneri, 1886 - 314 sivua |
Muita painoksia - Näytä kaikki
Yleiset termit ja lausekkeet
adhuc adque aeternitas alioqui aliquid amicis Caesar causa causis centum epistularum codice congiarium consul consulatus consules cuius deinde denique domine Domitiani Domitianus eadem eius epistula esset facere fortasse fuisse gloria gravitas hanc Hercule hominum huius hunc illa ille illi illo illud illum immo inde indulgentia interim Iovis ipsa ipso ipsum isdem ista iudicio iudicium Larium lacum libri libros librum magis maxime meae meis meum mihi minus multa Neque Nerva Nicaeae nihil nostris numquam nunc octo librorum oculis omnibus PANEGYRICUS PLINI EP PLINIUS TRAIANO IMPERATORI posse possum potest praeterea primis primum princeps principem principis Proinde quamquam quantum quis quos rei publicae rogo rursus saeculo saeculum saepe satis Secunde carissime semper senatus simul sine solum statim studiis suae TACITO tamen tamquam tantum tempus tibi TRAIANUS PLINIO tuae tuam tuis tunc tuum Vale vereor verum voles καὶ
Suositut otteet
Sivu 221 - Interim in iis, qui ad me tamquam Christi5 ani deferebantur, hunc sum secutus modum. Interrogavi ipsos, an essent Christiani. Confitentes iterum ac tertio interrogavi, supplicium minatus: perseverantes duci iussi. Neque enim dubitabam, qualecumque esset, quod faterentur, pertinaciam certe et inflexibilem obstinationem debere puniri.
Sivu 175 - Hic situs est Rufus, pulso qui Vindice quondam Imperium adseruit non sibi, sed patriae.' Reprehendis, quod iusserit, addis etiam melius rectiusque Frontinum, quod vetuerit omnino monumentum sibi fieri, meque ad extremum, quid de utroque sentiam, consulis.
Sivu 222 - Actum, quem debuisti, mi Secunde, in excutiendis causis eorum, qui Christiani ad te delati fuerant, secutus es. Neque enim in universum aliquid, quod quasi certam formam habeat, constitui potest. Conquirendi non sunt; si deferantur et arguantur, puniendi sunt, ita tamen, ut, qui negaverit se Christianum esse idque re ipsa manifestum fecerit, id est supplicando dis nostris, quamvis suspectus in praeteritum, veniam ex paenitentia impetret.
Sivu 108 - Pomponiano ceterisque, qui pervigilarant, reddit. In commune consultant, intra tecta subsistant an in aperto vagentur. Nam crebris vastisque tremoribus tecta nutabant et quasi emota sedibus suis nunc hue, nunc illuc abire aut referri videbantur. Sub dio rursus quamquam levium exesorumque pumicum casus metuebatur ; quod tamen periculorum collatio elegit.
Sivu 199 - Tibi quidem secundum exempla complurium in mentem venit posse collegium fabrorum apud Nicomedenses constitui. Sed meminerimus provinciam istam et praecipue eas civitates ejusmodi factionibus esse vexatas.
Sivu 221 - Propositus est libellus sine auctore multorum nomina continens. Qui negabant esse se Christianos aut fuisse, cum praeeunte me deos appellarent et imagini tuae, quam propter hoc iusseram cum simulacris numinum adferri, ture ac vino supplicarent, praeterea male dicerent Christo, quorum nihil posse cogi dicuntur qui sunt re vera Christiani, dimittendos esse putavi.
Sivu 230 - Nusquam ut deo, nusquam ut numini blandiamur: non enim de tyranno sed de cive, non de domino sed de parente loquimur.
Sivu 139 - Erat Athenis spatiosa et capax domus, sed infamis et pestilens. Per silentium noctis sonus ferri et, si attenderes acrius, strepitus vinculorum longius primo, deinde e proximo reddebatur. Mox apparebat idolon, senex macie et squalore confectus, promissa barba, horrenti capillo; cruribus compedes, manibus catenas gerebat quatiebatque. Inde inhabitantibus tristes diraeque noctes per metum vigilabantur; vigiliam morbus et crescente formidine mors sequebatur.
Sivu 157 - Nee ignoro alios eius modi casus nihil amplius vocare quam damnum, eoque sibi magnos homines et sapientes videri. Qui an magni sapientesque sint, nescio; homines non sunt. Hominis est enim adfici dolore sentire, resistere tamen et solacia admittere, non solaciis non egere.
Sivu 164 - Reverere conditores deos et nomina deorum, reverere gloriam veterem et hanc ipsam senectutem, quae in homine venerabilis, in urbibus sacra. Sit apud te honor antiquitati, sit ingentibus factis, sit fabulis quoque. Nihil ex cuiusquam dignitate, nihil ex libertate, nihil etiam ex 4 iactatione decerpseris.