Saepe eadem mandata dedi, meque ipfe fefelli,
Refpiciens oculis pignora cara meis.

Ovid.

Denique, quid propero? Scythia eft, quo mittimur,
inquam :

Roma reliquenda eft: utraque jufta mora est.
Uxor in aeternum vivo mihi viva negatur:
Et domus, et fidae dulcia membra domus.
Quosque ego fraterno dilexi more fodales.
O mihi Thesea pectora iuncta fide!

Dum licet, amplectar: nunquam fortaffe licebit
Amplius in lucro, quae datur hora, mihi eft.
Nec mora, fermonis verba imperfecta relinquo,
Complectens animo proxima quaeque meo.
Dum loquor, et flemus; coelo nitidiffimus alto,
Stella gravis nobis, Lucifer ortus erat.
Dividor haud aliter, quam fi mea membra relin
quam:

Et pars abrumpi corpore vifa fuo eft.

Sic Priamus doluit, tunc eum in contraria verfus
Ultores habuit proditionis equos.

Tum vero exoritur clamor gemitusque meorum;
Et feriunt moeftae pectora nuda manus.
Tum vero coniux, humeris abeuntis inhaerens,
Mifcuit haec lacrymis triftia dicta fuis:
Non potes avelli: fimul, ah! fimul ibimus, in
quit!

Te fequar, et coniux exulis exul ero.
Et mihi facta via eft: et me capit ultima tellus.
Accedam profugae farcina parva rati.

Te iubet e patria discedere Caefaris ira;
Me pietas: pietas haec mihi Caefar erit.
Talia tentabat: fic et tentaverat ante,
Vixque dedit vietas utilitate manus.
Egredior (five illud erat fine funere ferri)
Squallidus immiffis hirta per ora comis.
Illa dolore gravis, tenebris narratur obortis
Semianimis media procubuiffe domo.
Utque refurrexit, foedatis pulvere turpi
Crinibus, et gelida membra levavit humo;
Se modo, defertos modo comploraffe Penates;
Nomen et erepti faepe vocaffe viri:

Nec

Ovid.

Nec gemuiffe minus, quam fi nataeve meumye
Vidiffet ftructos corpus habere rogos:
Et voluiffe mori; et moriendo ponere fenfus:
Refpectuque, tamen non potuiffe mei.
Vivat; et abfentem, quoniam fic fata tulerunt,
Vivat; et auxilio fublevet usque fuo!
Tingitur Oceano cuftos Erymanthidos Ursae,
Aequoreasque fuo fidere turbat aquas:
Nos tamen Jonium non noftra findimus aequor
Sponte: fed audaces cogimur effe metu.
Me miferum, quantis increfcunt aequora ventis;
Erutaque ex imis fervet arena vadis!
Monte nec inferior prorae puppique recurvae
Infilit, et pictos verberat unda Deos
Pinea texta fonant; pulfi ftridore rudentes.
Adgemit et noftris ipfa carina malis.
Navita, confeffus gelido pallore timorem.
Iam fequitur victam, non regit arte, ratem.
Utque parum validus non proficientia rector
Cervicis rigidae fraená remittit equo:

Sic, non quo voluit, fed quo rapit impetus undae,
Aurigam video vela dediffe rati.

Quod nifi mutatas emiferit Aeolus auras,

In loca jam nobis non adeunda ferar.
Nam procul Illyricis laeva de parte relictis,
Interdicta mihi cernitur Italia.

Definat in vetitas, quaefo, contendere terras,
Et mecum magno pareat aura Deo.
Dum loquor, et cupio pariter timeoque revelli,
Increpuit quantis viribus unda latus!
Parcite, caerulei, vos parcite, numina ponti
Infeftumque mihi fit fatis effe Iovem!
Vos animam faevae feffam fubducite morti,
Si modo, qui periit, non periiffe potest.

Pedo

Pedo Albinovanus.

Die kleinen elégischen Dichter der alten Römer, deren Namen großentheils nicht mit völliger Gewißheit den uns erhaltenen Stücken vorgeseßt find, hat Hr. Hofrath Wernse dorf im dritten Bande von seinen Poëtis Latinis Minoribus gesammelt und kritisch erläutert. Unter ihnen findet man zwei Elegien auf den Tod des Mâcenas, die dem Pedo Albinovanus, aber gleichfalls nicht zuverläßig genug, beige Eine dritte, an die Kaiserin Livia, gehört wohl vielmehr dem Ovid, deffen Werken sie auch beigedruckt zu werden pflegt. Ueber die kritischen Zweifel, die sich auch wider die hier gelieferte, in ihrer Art nicht verwerfliche, aber des vorgeblichen Dichters wohl nicht ganz würdige, Elegie aufwerfen lassen, fehe man Hrn. Wernsdorf, am angef. Orte, S. 122 ff.

legt werden.

IN OBITVM MAECENATIS.

Pedo Albiz novanus.

Defleram Iuuenis trifti modo carmine fata:

Sunt etiam merito carmina danda Seni.
Vt iuuenis deflendus enim tam candidus, et tam
Longius annofo viuere dignus auo.
Irreligata ratis numquam defeffa carina,
It, redit, in vaftos femper onufta lacus.
Illa rapit iuuenes prima florente iuuenta:
Non oblita rapit fed tamen illa fenes.
Nec mihi, Maecenas, tecum fuit vfus amici:
Lollius hoc ergo conciliauit opus.
Fidus erat nobis nam propter Caefaris arma.
Caefaris et fimilem propter in arma fidem,
Regis eras genus Etrusci: tu Caefaris almi
Dextera, Romanae tu vigil vrbis eras.
Omnia cum poffes, tanto tam carus amico,
Te fenfit nemo poffe nocere tamen.
Pallade cum docta Phoebus donauerat artes:
Tu decus et laudes huius et huius eras.

Beisp. Samml. 4. B.

Vin

Pedo Albis Vincit vulgares, vincit beryllus arenas,

novanus.

Litore in extremo quas fimul vnda mouet.
Quod discineus eras, animo quoque, carpitur

vnum,

Diluitur nimia fimplicitate tua.

Sic illi vixere, quibus fuit aurea Virgo:

Quae bene praecinctos poftmodo pulfa fugit.
Invide, quid tandem tunicae nocuere folutae?
Aut tibi ventofi quid nocuere finus?

Num minus Vrbis erat cuftos et Caefaris obfes?
Num tibi non tutas fecit in vrbe vias?
Nocte fub obfcura quis te fpoliauit amantem?
Quis tetigit ferro, durior ipfe, latus?
Magis erat potuiffe tamen, nec velle triumphos:
Maior res, magnis abftinuiflè, ́fuit.

Maluit vmbrofam quercum, Nymphasque canentes,

Paucaque pomofi iugera certa foli:

Pieridas Phoebumque colens in mollibus hortis,
Sederat argutas garrulus inter aues.
Marmora Moeonii vincunt monumenta libelli:
Viuitur ingenio, caetera mortis erunt.
Quid faceret? defunctus erat, comes impiger idem,
Miles et Augufti fortis, et vsque pius.

Illum pifcofi viderunt faxa Pelori

Ignibus hoftilis reddere ligna ratis.
Pulvere in Emathio fortem videre Philippi.

Quam nunc ille team gravis hoftis erat!
Cum freta Niliacae texerunt lata carinae,
Fortis erat circum, fortis et ante Ducem;

Militis Eoi fugientia terga fecutus,

Territus ad Nili dum fugit ille caput.
Pax erat: haec illos laxarunt otia cultus.
Omnia victores Marte fedente decent.
Actius ipfe lyram plectro percuffit eburno,
Poftquam victrices conticuere tubae.
Hic modo miles erat, ne poffet femina Romam
Dotalem ftupri turpis habere fui.

Hic tela in profugos (tantum curuauerat arcum)
Mifit ad extremos exorientis equos.

Bac

Bacche, coloratos poftquam deuicimus Indos,
Potafti galea dulce iuuante merum.

Et tibi fecuro tunicae fluxere folutae:

Te, puto, purpureas tunc habuisse duas.
Sum memor, et certe memini fic ducere thyrfos
Brachia purpurea candidiora niue.

Et tibi thyrfus erat gemmis ornatus et auro:
Serpentes hederae vix habuere locum.
Argentata tuos etiam fandalia talos

Vinxerunt certe: nec, puto, Bacche, negas.
Mollius es folito mecum tum multa locutus,
Et tibi confulto verba fuere noua.
Impiger Alcide, multo defunête labore,
Sic memorant curas te pofuiffe tuas.
Sic te cum tenera laetum lufiffe puella
Oblitum Nemeae iamque, Erymanthe, tui.
Vltra numquid erat? torfifti pollice fufos:
Lenifti morfu leuia fila parum.
Percuffit crebros te propter Lydia nodos,
Te propter dura ftamina rupta manu.
Lydia te tunicas iutfit lafciua fuentes
Inter lanificas ducere faepe fuas.
Claua torola tibi pariter cum pelle iacebat,
Quam pede fufpenfo percutiebat Amor.

Quis fore credebat, premeret cum iam impiger in-
fans

Hydros ingentes vix capiente manu?
Cumue renafcentem terret velociter hydram?
Frangeret immanis vel Diomedis equos?
Vel tribus aduerfis communem fratribus aluum,
Et fex aduerfas folus in arma manus?
Fudit Aloidas poftquam dominator Olympi,
Dicitur in nitidum procubuiffe bouem.
Atque aquilam mififfe fuam, quae quaereret ecquis
Poffet amaturo vina referre Ioui:

Valle fub Idaea dum te, formofe facerdos,

Inuenit, et preffo molliter vngue rapit,

Sic eft: victor amet, victor potiatur in vmbra,
Victor odorata dormiat inque rofa,

Pedo Albiz novanus.