Wer sich über die Lebensumstånde, und vornehmlich über den fehr originalen schriftstellerischen Charakter dieses scharfsinnigen, geiftvollen, und ungemein wißigen Griechen vollständig zu unterrichten wünscht, lese die Vorrede und den Epilog zu Hrn. Wieland's, nun vollendeter, meißterhafter Ueberseßung seiner såmtlichen Werke; oder er lese vielmehr diese Uebersetzung selbst, auch dann, wenn er sich den Genuß durch gemeinschaftliche Lesung des Originals zu erhöhen im Stande ift. Lucian lebte im zweiten Jahrhunderte, und war aus Samosata in Syrien gebürtig. Vou seinen vielen Schriften gehören nur die, gleichfalls zahlreichen, in dialos gischer Form hieher; und vornehmlich die sechs und zwanzig Göttergespräche, die funfzehn Dialogen der Meeresgåtter, und die dreissig Todtengespräche, worin er die Charaktere der redend eingeführten Personen so meisterhaft getroffen, und, wie er überall that, Wiß und launigen Spott ungemein glücklich angebracht hat. Folgende wei, nur ihrer Kürs ze wegen ausgehobene Proben eines Götterdialogs und eines Todtengesprächs, sind freilich sehr unzureichend, dem, der diesen Schriftsteller noch nicht kennt, von seiner Manier und yon seinem Genie einen hinlänglichen Vorschmack zu geben, - Ι. ΑΠΟΛ Lucian. Lucian. I. ΑΠΟΛΛΩΝ και ΕΡΜΗΣ. Απολλων. Ἔχεις μοι εἰπεῖν, ὦ Ἑρμῆ, πότερος ὁ Κάτως ἐςὶ τούς των, ἢ πότερος ὁ Πολυδεύκης· ἐγὼ γὰς οὐκ ἂν διακρίναιμε αὐτούς. Ἑρμῆς. Ο μεν χθὲς ἡμῖν ξυγγενόμενος ἐκεῖνος Κάτωρ ἦν, οὔ τος δὲ Πολυδεύκης, Απολλων. Πῶς διαγιγνώσκεις ; ὅμοιοι γάρ, Ὅτι οὗτος μὲν, Ἑρμῆς. ὦ Απολλον, ἔχει ἐπὶ τοῦ προσώπου τὰ ἴχνη τῶν τραυμάτων, ἅ ἔλαβε παρὰ τῶν ἀνταγωνιςἂν πυκτεύων· καὶ μάλιςα ὁπόσα ὑπὸ τοῦ Βέβρυκος Αμύκου ἐτρώθη τῷ Ἰάσονι συμπλέων· ἕτερος δὲ οὐδὲν τοιοῦτον ἐμφαί ται, ἀλλὰ καθαρός ἐςι, καὶ ἀπαθὴς τὸ πρόσωπον. Απολλων κα Ώνησας, διδάξας τὰ γνωρίσματα, ἐπεὶ τάγε ἄλλα πάντα ἴσα, τοῦ ὡοῦ τὸ ἡμίτομον, καὶ ὡςὴς ὑπεράνω, καὶ ἀκόντιον ἐν τῇ χειρὶ, καὶ ἵππος ἑκατέρῳ λευκός· ὦσε πολλά τας ἐγὼ τὸν μὲν προσώπου Κάτορα, Πολυδεύκην ὄντα, τὸν δὲ τῷ τοῦ Πολυδεύκους ὀνόματι, ατὰρ εἰπέ μοι καὶ τόδε, τί δή Lucian. ποτε οὐκ ἄμφῳ ξύνεισιν ἡμῖν, ἀλλ ̓ ἐξ ἡμισείας, ἄρτι μὲν νε κρός, ἄρτι δὲ θεός ἐσιν ἕτερος αὐτῶν. Ἑρμῆς. Υπὸ φιλαδελφίας τοῦτο ποιοῦσιν· ἐπεὶ γὰρ ἔδει ἕνα μὲν τεθνάναι τῶν Δήδας υἱέων, ἕνα δὲ ἀθάνατον εἶναι, ἐνείμαντο οὕτως αὐτοὶ τὴν ἀθανασίαν. Απολλων, Οὐ ξυνετήν, ὦ Ἑρμῆ, τὴν νομὴν, είγε οὐδὲ ὄψονται οὗ τως αλλήλους, ὅπερ ἐπόθουν οἶμαι μάλιςα· πῶς γὰρ, ὁ μὲν παρὰ θεοῖς, ὁ δὲ παρὰ τοῖς φθιτοῖς ὤν; πλὴν ἀλλὰ ὥσπερ ἐγὼ μαντεύομαι, ὃ δὲ Ἀσκληπιὸς ἰᾶται, σὺ δὲ παλαίειν δε δάσκεις, παιδοτρίβης ἄριτος ὧν ἡ δὲ Αρτεμις μαιεύεται, και τῶν ἄλλων ἑκατος ἔχει τινὰ τέχνην, ἢ θεοῖς, ἢ ἀνθρώποις χρησίμην οὗτοι δὲ, τί ποιήσουσιν ἡμῖν, ἢ ἀργοὶ εὐωχήσον ται τηλικοῦτοι όντες Ἑρμῆς. αν Οὐδαμῶς; ἀλλὰ προστέτακται αὐτοῖν ὑπηρετῶν τῷ Που σειδώνι· καὶ καθιππεύειν δὲ τὸ πέλαγος· καὶ ἂν που ναύτας χειμαζομένους ἴδωσιν, ἐπικαθίσαντας ἐπὶ τὸ πλοῖον, σώζειν τούς ἐμπλέοντας. Απολλων. Ἀγαθήν, ὦ Ἑρμῆ, καὶ σωτήριον λέγεις τὴν τέχνην, Lucian. II. ΔΙΟΓΕΝΗΣ και ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Διογένης. Τι τοῦτο, ὦ Αλέξανδρε, καὶ σὺ τέθνηκας, ὥσπερ ἡμᾶς ἅπαντες ; 1 Αλέξανδρος, Ορᾶς, ὦ Διόγενες" οὐ παράδοξον δὲ, εἰ ἄνθρωπος ὤν ἀπέθανον, Διογένης. Οὐκοῦν ὁ Αμμων ἐψεύδετο, λέγων ἑαυτοῦ σε εἶναι υἱόν σὺ δὲ Φιλίππου ἆρα ἦρθα Αλέξανδρος. Φιλίππου δηλαδή· οὐ γὰρ ἂν ἐτεθνήκειν Αμμωνος ών Διογένης, Καὶ μὴν καὶ περὶ τῆς Ὀλυμπιάδος ὅμοια ἐλέγοντο, δράκοντα ὁμιλῶν αὐτῆ, καὶ βλέπεθαι ἐν τῇ εὐνῇ· εἶτα ούτω σε τεχθῆναι τὸν δὲ Φίλιππον ἐξηπατῆσαι οἰόμειον πατέρα σου είναι ο Αλέξανδρος. Καγὼ ταῦτα ἤκουον ὥσπερ σύ νῦν δὲ ὁρῶ ὅτι οὐδὲν υγιὲς οὔτε ἡ μήτης οὔτε οἱ τῶν Αμμωνίων προφῆται ἔλεγον. Διογένης. Lucian. Ο Αλέξαν Διογένης. ̓Αλλὰ τὸ ψεῦδος αὐτῶν οὐκ ἄχρησόν σοι, ὦ δρε, πρὸς τὰ πράγματα ἐγένετο πολλοὶ γὰρ ὑπέπτησσον Θεόν είναι σε νομίζοντες· ἀτὰς εἰπέ μοι, τίνι τὴν τοσαύτην ἄρ χην καταλέλοιπας; Αλέξανδρος. Οὐκ οἶδα, ὦ Διόγενες· οὐ γὰρ ἔφθασα ἐπισκήψαί τι περὶ αὐτῆς, ἢ τοῦτο μόνον, ὅτι ἀποθνήσκων Περδίκκα τὸν δακτύλιον ἐπέδωκα· πλὴν ἀλλὰ τί γελᾶς, ὦ Διόγενες; Διογένης. Τί γὰρ ἄλλο ἢ ἀνεμνήθην, οἷα ἐποίει ἡ Ἑλλάς, ἄρτι σε παρειληφότα τὴν ἀρχὴν κολακεύοντες, καὶ προςάτην αἱρούμενοι, καὶ ςρατηγὸν ἐπὶ τοὺς βαρβάρους, ἔνιοι δὲ καὶ τοῖς δώδεκα θεοῖς προστιθέντες, καὶ νεως οἰκοδομούμενοι, καὶ θύον τες ὡς δράκοντος υἱῷ· ἀλλ ̓ εἰπέ μοι, που σε οἱ Μακεδόνες ἔθαψαν; του ως Αλέξανδρος, Ετι ἐν Βαβυλῶνι κείμαι τρίτην ταύτην ἡμέραν ὑπισχνε δὲ Πτολεμαῖος ὁ ὑπασπιςὴς, ἤνποτε ἀγάγῃ χολὴν ἀπὸ τῶν θορύβων τῶν ἐν ποσὶν, ἐς Αἴγυπτον απαγαγών με θάψειν ἐκε, ὡς γενοίμην εἷς τῶν Αἰγυπτίων θεῶν, Διογένης. Μὴ γελάσω, ὦ Αλέξανδρε, ὁρῶν ἐν ᾅδου ἔτι σε μωραί νοντα, καὶ ἐλπίζονται Αννουβιν, ἢ Οσιριν γενέσθαι; πλὴν ἀλλὰ ταῦτα μὲν, ὦ θειότατε, μὴ ἐλπίσης· οὐ γὰς Θέμις ἀνελο |