Μιμνήσκων βιότοιο. λέγει δ' ὅτε βῶλος κρίση
Βεσὶ τὲ καὶ μακέλησι λέγει δ' ὅτε δεξιας ώρας,
Καὶ φυτὰ γυρῶσαι, καὶ σπέρματα πάντα βαλέθαι.
Αυτὸς γὰρ τάγε σήματ' ἐν οὐρανῶ ἐςήριξεν,
Ασρα διακρίνας. ἐσκέψατο δ' εἰς ἐνιαυτὸν
Ασέρας· οἱ κε μάλιςα τετυγμένα σημαίνοιεν
Ανδράσιν ὡραίων, όφρ' ἔμπεδα πάντα φύωνται.
Τῷ μιν αἰεὶ πρῶτόν τε καὶ ἔςατον ἱλάσκονται.
Χαῖρε πάτερ, μέγα θαῦμα, μέγ ̓ ἀνθρώποισιν ὄνειας,
Αυτός καὶ προτέρη γενεή. Χαίρειτε δὲ Μούσαι,
Μειλίχιαι μάλα πᾶσαι· ἐμοὶ γε μὲν ἀσέρας εἰπῶν
Ει θέμις ευχομένω, τεκμήρατε πᾶσαν αοιδήν.
Οι μὲν ὁμῶς πολέες τε, καὶ ἄλλυδις ἄλλοι ἐξντες,
Ουρανῶ· ἕλκονται πάντ' ήματα συνεχές απεί.
Αντὰς ἐγ' οὐδ ̓ ὀλίγον μετανίσπεται, ἀλλὰ μάλ' αὕτως
Confulat ut vitae: quando fit terra ligoni
Aptior, aut bubus, monet, et quo tempore par fit
Aut ferere, aut feptas lymphis afpergere plantas.
Ipfe etiam in magno defixit lumina mundo,
Ordine quaeque fuo, atque in totum providus an
Aftra dedit, quae nos moneant, qua quaelibet
hora
Apta geri, certa nafcantur vt omnia lege.
Idem ergo primus placatur, et ultimus idem.
Magne pater, magnum mortalibus incrementum,
Progenies prior, et dulces ante omnia Mufae,
Cun&ti una falvete mihi, et dum fidera canto,
Si ius fasque finunt, longum deducite carmen.
Caetera labuntur celeri coeleftia motu,
Cum coeloque fimul notesque diesque feruntur;
Axis at immotus nunquam veftigia mutat,
Αξων αὐὲν ἄρηρεν· ἔχει δ ̓ ἀτάλαντον ἀπάντη
Μεσσηγύς γαίαν περὶ δ ̓ οὐρανὸς αὐτὸν αἰγινε.
Καί μιν πειραίνεσι δύο πόλοι ἀμφοτέρωθεν.
Ἀλλ' ὅ μὲν ἐκ ἐπίοπτος, δ ̓ ἀντίος ἐκ βορέας,
Ὑψόθεν ὠκεανοῖο. δύο δέ μιν ἀμφὶς ἔχεσαι
Αρκτοι, άμα τροχέωσι· τὸ δὴ καλέονται άμαξαι.
"Αι δήτοι κεφαλὰς μὲν ἐπ ̓ ἰξύας αἶὲν ἔχεσιν
Αλλήλων, αἰεὶ δὲ κατωμάδια, φορέονται,
Εμπαλιν εἰς ώμες τετραμμέναι· εἰ ἐτεὸν δῆς
Κρήτηθεν κεναι δὲ Διὸς μεγάλο ιότητι
Ουρανὸν εἰσανέβησαν, ὅ μιν τότε κυρίζονται
Δίκτῳ ἐν ἐνώδει όρεος σχεδόν Ἰδαίοιο,
Αντρῳ ἐγκατέθεντο, καὶ ἔτρεφον εἰς ἐνιαυτὸν,
Δικταίοι Κόρητες, ότε Κρόνον ἐψεύδοντο.
Οἳ τὴν μὲν Κυνόσοραν ἐπίκλησιν καλέσαι.
Τὴν δ ̓ ἑτέρην, Ἑλίκην. Ελίκη γε μὲν ἄνδρες ̓Αχαίοι
Sed tenet aequali libratas pondere terras;
Quem circum magno volvit fe turbine coelum,
Extremusque adeo duplici de cardine vertex
Dicitur effe Polus, quorum hic non cernitur, ille
Ad Boream, Oceani fupra faftigia tendit:
Quem cingunt Urfae celebres cognomine Plauftri,
Quas noftri feptem foliti vocare Triones
Alterius caput alterius flammantia terga
Afpicit, inque vicem pronas rapit orbis in ipfos
Converfas humeros. Creta, fi credere fas eft,
Ad coeli nitidás arces venere relicta:
Jupiter hoc voluit, quem fub bene olentibus herbis
Ludentem Dicti grati pofuere fub antro,
Idaeum ad montem, totumque aluere per annum,
Saturnum fallunt dum Dietaei Corybantes.
Ex his altera apud Graios Cynofura vocatur,
Ειν αλὶ τεκμαίρονται ἵνα χρὴ νῆας ἀγιναν.
Τη δ' ἄρα Φοίνικες πίσυνοι περόωσι θάλασσαν.
Αλλ' ἡ μὲν καθαρή, καὶ ἐπιφράσσασθαι ἑτοίμης
Πολλή φαινομένη Ελίκη πρώτης ἀπὸ νυκτὸς
Η δ ̓ ἑτέρη, ὀλίγη μὲν, άτας ναύτησιν αρείων
Μειοτέρη γὰρ πᾶσα περισρέφεται τροφάλιγγι,
Τῇ καὶ Σιδόνιοι ἰθύντατα ναυτίλλονται.
Τὰς δὲ δι ̓ ἀμφοτέρας, οἵη ποταμοῖο ἀποῤῥώξ,
Ειλᾶται, μέγα θαῦμα, δράκων περί τ ̓ ἀμφί τ' εαγῶς.
Μυρίος· αἱ δ ̓ ἄρα οἱ σπείρης ἑκάτερθε φύονται
Αρκτοι, κυανές πεφυλαγμένοι ὠκεανοῖο.
Αυταρ όγ' ἄλλην μὲν νεάτη αποτέμνεται οὐρ
*Αλλην δὲ σπείρη περιτέμνεται. ἡ μέν οἱ άρπη
Ουρὴ παρ κεφαλὴν Ἑλίκης ἀναπαύεται Άρκτο.
Σπείρῃ δ' ἐν Κυνόσαρα κάρη ἔχει· η δὲ κατ ̓ αὐτὴν
Ἑιλεται κεφαλὴν, καὶ οἱ ποδὸς ἔρχεται ἄχρις.
Altera dicitur effe Helice,quae monftrat Achivis
In Pelago navis quo fit vertenda; fed illa
Se fidunt duce nocturna Phoenices in alto.
Sed prior illa magis ftellis diftin&ta refulget,
Et late prima confeftim note videtur.
Haec vero parva eft; fed nautis ufus in hac eft:
Nam curfu interiore brevi convertitur orbe,
Signaque Sidoniis monftrat certiffima nautis.
Has inter, veluti rapido cum gurgite flumen,
Torvu' Draco ferpit, fubter fuperaque revolvens
Sefe, conficiensque finus e corpore flexos,
Quos cani tangunt immunes gurgitis Arctoi.
Verum haec extremae circumdatur agmine caudae,
Qua fpirae finus eft, involvitur altera coelo.
Nempe Helice extremae circumdatur agmine caudae,
Qua fpirae finus eft, caput eft Cynoluridos Urfae:
Ἐκ δ ̓ αὖτις παλίνορσος ἀνατρέχει· οὐ μὲν ἐκείνη
Οιόθεν, οὐδ ̓ οἷος κεφαλῇ ἐπιλάμπεται αςής
Ἀλλὰ δύο κροτάφοις, δύο δ ̓ ὅμμασιν, εἷς δ' υπένερθεν
Ἐχατιὴν ἐπέχει γένυος δεινοῖο πελώριο
Δοξὶν δ ̓ ἐπὶ κάρη νεύοντι δὲ πάμπαν ἔοικεν
Αρχην εἰς Ελίκης οὐρήν, μάλα δ' ἐσὶ κατ ̓ ἐθν
Καὶ ςόμα καὶ κροτάφοιο τὰ δεξιὰ νειάτῳ οὐρη
Κείνη τε κεφαλὴ τῇ νήχεται, ἠχί παρ' άκρον
Μίσγονται δύσιές τε καὶ ἀντολαὶ ἀλλήλησια
Quae tamen usque pedes fummo illum a vertice tand
git.
Retrogrado hic iterum curfu convertitur anguis.
Huic non una mode caput ornans ftella relucet,
Verum tempora funt duplici fulgore notata,
E trucibusque oculis duo fervida lumina flagrant,
Atque uno mentum radianti fidere lucet:
Obftinum caput, et tereti cervice reflexum,
Obtutum in caudam maioris figere dicas.
Oppofita extremae, capitis funt dextera caudae.
Hoc caput hic paulum fefe, fubitoque recondit,
Ortus ubi, atque obitus partem admifcentur in unam.
Die Lebenszeit dieses Dichters seht man am wahrscheins lichsten in das zweite Jahrhundert nach C. G. Sein Ges burtsort war entweder Korykus oder Anazarbus in Cilicien. Er wählte die dreifache Art der Jagd, den Vogelfang, den Fischfang, und die Jagd der vierfüßigen Thiere zum Jnhalte von drei Gedichten, deren jedes aus fünf Büchern beftand. Das erste dieser Gedichte ist verloren gegangen; daš zweite ist noch ganz vorhanden; und an dem dritten, woraus die folgende Stelle genommen ist, fehlt das fünfte Buch. Vielleicht aber find diese beiden noch übrigen Lehrgedichte von zwei verschiedenen Verfassern gleiches Namens. In beiden, vornehmlich aber in dem erstern, fehlt es nicht an poetischen Bildern und glücklichen Schilderungen; auch mischt er oft moralischen Unterricht und allgemeine Betrach, tung in seinen Vortrag. Von der Art ist der Anfang des `zweiten Buchs der Halieutika, worin die Schwäche mensch» licher Unternehmungen ohne den Beistand der Gottheit sehr gut geschildert wird.
ριχθά διην θήκην θεὸς ὤπασεν ἀνθρώποισιν·
Περίην, χθονίην τε, καὶ εἶναλίην ἐρατεινήν.
Αλλ' ἐκ ἴσος άεθλος. ἐπεὶ πόθεν ἴσω τέτυκται,
Ιχθὴν ἀπαίζοντα βυθῶν ἀπομηρύσασθαι.
Καὶ ταναός όρνιθας απ' μέρος εἰρύσαθαι,
Ἢ θηρσὶ φονίοισιν ἐν ὄρησι δηριάασθαι;
Ον μὲν ἄρ' ἐδ' ἁλιεῖ, καὶ ἐκ ἐτὸς ἐξευτήρι,
Αγρὴ νόσφι πόνοιο· πόνω δ' ἅμα τέρψις ἐπηδες,
Μένη καὶ πόνος οὔτις· ἀναίμακτοι δὲ πέλονται.
Ητοι ὁ μὲν πέτρησιν ἐφήμενος ἀγχιάλοισι
Γυραλέοις δονάκεσσι, καὶ ἀγκίςροισι δαφοινοῖς
Ατρομος, απαλιεὺς ἐπεδήσατο δαίδαλον ἰχθύν.
Τερπωλὴ δ ̓ ὅτε χαλκὸν ὑπὲρ γηνύεσσι τερήσας.
|