Ψεψι μάλα θρώσκοντα βυθῶν ὑπὲς ἀπαίροντα Ἐινάλιον φορέησι δι' ἠέρος ὀρχησῆρα, Ναὶ μὴν ἐξευτῆρι πόνος γλυκὺς, ἡ γὰρ ἐπ' ἄγρην Ουκ αορ 3 δρεπάνην, ο χάλκεα δῆρα φέρονται Ἀλλ ̓ αὐτοῖς ἐπὶ δρυμὰ συνέμπορος ἔσπετο κίκρος Καὶ δολιχαὶ θώμιγγες, υγρός τε μελίχροος ἐξὺς, Οἵ τε δι ̓ ἠερίην δύνακες πατέεσιν ἀταρπόν. Τις τάδε τολμήσειεν αείδειν ἰσοτάλατα, Η βασιλῆς λέοντι τίς αἰετὶν ἀντιβάλοιτο; Ἰῷ Πορδαλίων τε τίς ἂν μύραιναν εἴσκοι;
Η θῶας κίκροις, ἢ ξινοκέρωτας ἐχίνοις ;
Η λάρον αἰγάγροις, ἢ κήτεα πάντ' ἐλέφαντι; Θηρητῆρε λύκος όλεσαν, θύννος δ ̓ ἁλικες Αγρευτήρες τις, τρήρωνας ἕλον δονακες
Αρκτον ἐπακτῆρες, καὶ μορμύρων ἀσπαλινες Τίγριν δ ̓ ἱππνες, καὶ τριγλίδας ἰχθυβολίες Κάπρον ἰχνευτήρες, καὶ ἀηδόνας ἐξευτήρες. ̓Αλλὰ σύ μοι Νηρεῦ, καὶ δαίμονες αμφιτρίτης, Ἐδὲ φιλορνίθων Δρυάδων χορὸς ἱλήκοιτε. Δὴ γὰρ ἐπιτροφάδην με φίλαι καλέσιν αοιδαί. Δαίμοσι θηροφόνοισι παλίντροπος ἔρχομ ̓ ἀείσων. Πρῶτα μὲν αἰζηοὶ μή μοι μάλα πίονες ἔξων, Η γάρ τε σκοπέλοισι πορεῖν μεγ' υπείροχον ἵππον Χρειν αναγκαίη χρειώ δ ̓ ἄρα τάφρον άλεθαι. Δηθάκι δ ̓ ἐν δρυμοῖσιν ἀνάγκη θῆρα διεπος, Ως κεν ἐλαφρίζοντα καὶ ευφόρτοις μελέεσσιν. Τῷ μὴ πιαλέοι θήρης ἐπὶ μᾶλον ἴοιεν Μηδέ τι λεπταλέοι. καὶ γὰρ ποτὲ δηρήσαθαι Θηρσὶν ἐνυαλίοις χρειώ πολυαγρέα φῶτα Τένεκά μοι δέμας ώδε κερασσάμενοι φοιτώντων Αμφότερον κραιτινόν το θέειν, θεναρόν τε μάχεθαι. Καὶ δ ̓ ἄρα δεξιτερῇ μὲν ἐπικραδάοιεν άκοντας Αμφιδύμος ταναός δρεπάνην δ ̓ ἐπὶ μεσσόθι ζώνης. Καὶ γὰρ καὶ θήρεσσι πικρὸν πόνον ἐντύνοιντο,
Oppianus. Καὶ τε κακῶν φορέοιεν αλεξητήρια φωτῶν. Virgil. Ο Λαικ δ' αὖ πεζὺς μὲν ἄγοι κύνας· ἱππελάτης δὲ
ἵππων ἰθύνεις κυβερνητῆρα χαλινόν.
Den Werth und die mannichfaltigen Schönheiten seines Gedichts vom Landbau, in vier Büchern, hat der Hr. Hofs rath Heyne in seiner mußterhaften Ausgabe dieses Dichters, der Engländer Martyn in dem, mit einem ausführlichen Kommentar begleiteten, einzelnen Akdruck dieses Lehrgedichts, (London, 1755. gr. 8. übersezt von Dusch, Hamb. 1759. 8.) der Abt de Lille in dem Discours Préliminaire vor seiner schönen französischen Uebersehung desselben, und Hr. Dusch in dem ersten Theil der neuen Ausgabe seiner Briefe zur Bildung des Geschmacks, Br. I---IV. umständlich aus einander gesezt. Auch die nächstens zu erwartende vortreffliche deutsche Uebersezung von Hrn. Hofrath Voß wird darüber gewiß sehr viel Lehrreiches enthalten. In folgenden Versen des ersten Buchs empfiehlt er dem Landmanne die Aufmerksamkeit auf die Abånderungen der Jahrszeiten und der Witterung, und auf die Anzeigen, woraus er auf diese Verånderungen schliessen kann. An sich kein sehr poetischer Stoff; den aber Virgil durch einen großen Reichthum dichs trischer Farben zu beleben wußte.
Quid tempeftates autumni et fidera dicam? Atque ubi iam breviorque dies, et mollior aeftus,
Quae vigilanda viris? vel cum ruit imbriferum ver: Spicea iam campis cum meffis inhorruit: et cum Frumenta in viridi ftipula lactentia turgent? Saepe ego, cum flavis mefforem induceret arvis Agricola, et fragili iam ftringeret hordea culmo, Omnia ventorum concurrere praelia vidi: Quae gravidam late fegetem ab radicibus imis Sublime expulfam eruerent; ita turbine nigro Ferret hiems culmumque laevem, ftipulasque vo
Saepe etiam immenfum coelo venit agmen aqua
Et foedam glomerant tempeftatem imbribus atris Collectae ex alto nubes: ruit arduus aether, Et pluvia ingenti fata laeta boumque labores Diluit: implentur foffae, et cava flumina cre- fcunt
Cum fonitu, fervetque fretis fpirantibus aequor. Ipfe pater, media nimborum in nocte, corufca Fulmina molitur dextra; quo maxima inotu Terra tremit: fugere ferae; et mortalia corda Per gentes humilis ftravit pavor; ille flagranti, Aut Atho, aut Rhodopen, aut alta Ceraunia telo Deiicit ingeminant Auftri, et denfiffimus imber. Nunc nemora ingenti vento, nunc littora plangunt. Hoc metuens, coeli menfes, et fidera ferva: Frigida Saturni fefe quo ftella receptet, Quos ignes coeli Cyllenius erret in orbes. In primis venerare Deos, atque annua magnae Sacra refer Cereri, laetis operatus in herbis. Extremae fub cafum hiemis; iam vere fereno. Tunc agni pingues; et tunc molliffima vina: Tune fomni dulces, denfaeque in montibus um- brae.
Cuneta tibi Cererem pubes agreftis adoret: Cui tu lacte favos, et miti dilue Baccho, Terque novas circum felix eat hoftia fruges; Omnis quam chorus, et focii comitentur ovantes: Et Cererem clamore vocent in tecta; neque ante Falcem maturis quisquam fupponat ariftis,
Quam Cereri torta redimitus tempora quercu, Det motus incompofitos, et carmina dicat. Atque haec ut certis poffimus difcere fignis, Aeftusque, pluviasque, et agentes frigora ven. tos,
Ipfe pater ftatuit quid menftrua Luna monéret: Quo figno caderent Auftri; quid faepe videntes Agricolae, propius ftabulis armenta tenerent. Continuo ventis furgentibus, aut freta Ponti Incipiunt agitata tumescere, et aridus altis Montibus audiri fragor: aut refonantia longe Litora mifceri, et nemorum increbefcere murmur. fam fibi tum curvis male temperat unda carinis, Cum medio celeres revolant ex aequore mergi, Clamoremque ferunt ad litora: cumque marinae In ficco ludunt fulicae; notasque paludes Deferit atque altam fupra volat ardea nubem. Saepe etiam ftellas, vento impendente, videbis Praecipites coelo labi; noctisque per umbram Flammarum longos a tergo albefcere tractus: Saepe levem paleam et frondes volitare cadu- cas,
Aut fumma nantes in aqua colludere plumas. - At Boreae de parte trucis cum fulminat, et cum Eurique Zephyrique tonat domus; omnia plenis Rura natant foffis; atque omnis navità ponto Humida vela legit: nunquam imprudentibus im- ber
Obfuit: aut illum furgentem vallibus imis Aëriae fugere grues: aut bucula coelum Sufpiciens patulis captavit naribus auras: Aut arguta lacus circum volitavit hirundo Et veterem in limo ranae cecinere querelam. Saepius et tectis penetralibus extulit ova Anguftum formica terens iter, et bibit ingens Arcus: et e paftu decedens agmine magno Corvorum increpuit denfis exercitus alis. Iam varias pelagi volucres, et quae Afia circum Dulcibus in ftagnis rimantur prata Caystri, Certatim largos humeris infundere rores,
Nunc caput obiectare fretis, nunc currere in un
Et ftudio incaffum videas geftire lavandi. Tum cornix plena pluviam vocat improba voce; Et fola in ficca fecum fpatiatur arena.
Nec nocturna quidem carpentes penfa puellae Nefcivere hiemem: tefta quum ardente viderent Scintillare oleum, et putres concrefcere fungos. Nec minus ex imbri Soles, et aperta ferena Profpicere, et certis poteris cognofcere fignis. Nam neque tum ftellis acies obtufa videtur, Nec fratris radiis obnoxia furgere Luna: Tenuia nec lanae per coelum vellera ferri. Non tepidum ad Solem pennas in litore pandunt Dilectae Thetidi Halcyones: non ore folutos Immundi meminere fues iactare maniplos.
At nebulae magis ima petunt, campoque recum- bunt
Solis et occafum fervans de culmine fummo Nequicquam feros exercet noctua cantus. Apparet liquido fublimis in aëre Nifus Et pro purpureo poenas dat Scylla capillo. Quacumque illa levem fugiens fecat aethera pen- nis,
Ecce inimicus atrox, magno ftridore, per auras Infequitur Nifus: qua fe fert Nifus ad auras Illa levem fugiens raptim fecat aethera pennis. Tum liquidas corvi preffo ter gutture voces Aut quater ingeminat: et faepe cubilibus al tis,
Nefcio qua praeter folitum dulcedine laeti, Inter fe foliis ftrepitant; iuvat imbribus actis Progeniem parvam dulcesque revifere nidos. Haud equidem credo, quia fit divinitus illis Ingenium, aut rerum fato prudentia maior. Verum, ubi tempeftas et coeli mobilis humor Mutavere vias, et Iupiter humidus auftris
Denfat, erant quae rara modo, et, quae denfa, re- laxat;
Vertuntur animorum fpecies, et pectora motus
« EdellinenJatka » |