Lehrgedichte

artistischen Inhalts.

Hesiodu s.

Die Lebenszeit dieses aus Askra gebürtigen griechischen Dichters läßt sich nicht genau bestimmen; aber gewiß war er einer der ältesten, und lebte entweder kurz vor oder nach Homer, oder war vielleicht sein Zeitgenosse. Das von ihm hieher gehörige Gedicht hat die Aufschrift: "Egvarg) nμégas, Werke und Tage, weil er darin die vornehmsten Gefchäffte der Landwirthschaft, und die Tage lehrt, an welchen sie zu verrichten sind. Die Aufmunterung seines Bruders Perses zum Fleiß und zur nüglichen Thätigkeit scheint dabei sein vors nehmster Zweck gewesen zu seyn.Uebrigens untermischt er seine Skonomischen Vorschriften nicht selten mit moralischen Lehren, mit Auffoðrungen zum edelu und rechtschaffnen Vers halten, und mit Warnungen vor Ungerechtigkeit und Tråge heit. Sodann geht er zu den Anweisungen über die einzel nen Geschäffte des Landbaues ført. Der Ton des ganzen Gez dichts ist einfach, natürlich und schmuckles, und wird nur ftellenweise, aber nie anhalteud, lebhaft und dichterisch. So enthält die folgende Stelle eine idealische Schilderung des ersten goldnen Weltalters und der allmähligen Abnahme der Glückseligkeit unter den Erdbewohnern. Man kann sie mit der bekannten ähnlichen Beschreibung Ovid's, im ersten Buche seiner Verwandlungen, vergleichen.

Hesiodus.

hesiodus.

ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΑΙ,

V. 108-199.

· ὁμόθεν γεγάασι θεοὶ θνητοί τ ̓ ἄνθρωποι,
Χρύσεον μὲν πρώτιςα γένος μερόπων ανθρώπων
Αθάνατοι ποίησαν ὀλύμπια δώματ' ἔχοντες.
Οἱ μὲν ἐπὶ Κρόνο ἦσαν, ὅτ ̓ ἐρανῷ ἐμβασίλευεν
Ως σε θεοὶ δ ̓ ἔζωον, ακηδέα θυμὸν ἔχοντες,
Νόσφιν ἄτες τε πόνων καὶ διζύος· ἐδέ τι δειλόν
Γῆρας ἐπῆν· αἰεὶ δὲ πόδας καὶ χειρας ὁμοῖοι
Τέρποντ ̓ ἐν θαλίησι κακῶν ἔκτοθεν ἁπάντων
(Αφνειοὶ μήλοισι, φίλοι μακάρεσσι θεοῖσι)
Θνήσκον δ ̓ ὡς ὕπνῳ δεδμημένοι· ἐπλὰ δὲ πάντα
Τοῖσιν την καρπὸν δ ̓ ἔφερε ζείδωρος άραρα
Αυτομάτη πολλόν τε καὶ ἄφθονον· οἱ δὲ θελημο
Ησυχοι ἔργα νέμοντο σὺν ἐθλοῖσιν πολέεσσιν.
Αὐτὰρ ἐπεί κεν τᾶτο γένος κατὰ γαῖα κάλυψεν,
Τοὶ μὲν δαίμονες εἰσι, Διὸς μεγάλα διὰ βολος,
Ἐπλοὶ, ἐπιχθόνιοι, φύλακες θνητῶν ἀνθρώπων.
Οἱ έα φυλάσσεσίν τε δίκας καὶ χέτλια ἔργα,
Πέρα εσσάμενοι, πάντη φοιτῶντες ἐπ ̓ οἷαν
Πλετοδόται, καὶ τότο γέρας βασιλήϊον ἔσχον.

Δεύτερον αὖτε γένος πολύ χειρότερον μετόπισθεν
Αργύρεον ποίησαν ὀλύμπια δώματ ̓ ἔχοντες,
Χρυσέω ὅτε φυὴν ἐναλίγκιον, ὅτε νόημα.
Ἀλλ ̓ ἑκατόν μὲν παῖς ἔτει παρὰ μητέρι κεδνή
Ἐτρέφετ' ἀτάλλων μέγα νήπιος ᾧ ἐν οἴκῳ.
Ἀλλ ̓ ὅταν ἡβήσειε, καὶ ἥβης μέτρον ἵκοιτο,
Παυρίδιον ζώεσκον ἐπὶ χρόνον, ἄλγε ̓ ἔχοντες
Αφραδίαις. ὕβριν γὰρ ἀτάβαλον ἐκ ἐδύναντο
Αλλήλων ἀπέχειν εδ' αθανάτες θεραπεύειν
Ήθελον, εδ' έρδειν μακάρων ἱεροῖς ἐπὶ βωμοῖς,
Ἡ θέμις ανθρώποισι κατ ̓ ἤθεα. τὰς μὲν ἔπειτα

Ζεύς

4

Ζεὺς Κρονίδης έκρυψε, χολόμενος ἕνεκα τιμάς
Οὐκ ἐδίδαν μακάρεσσι θεοῖς, οἳ Όλυμπον ἔχεσιν.

Αὐτὰς ἐπεὶ καὶ τᾶτο γένος κατὰ γαλα κάλυψε,
Τοὶ μὲν ἐπιχθόνιοι μάκαρες θνητοὶ καλέονται
Δεύτεροι, ἀλλ ̓ ἔμπης τιμὴ καὶ τοῖσιν ὀπηδῶ,
Ζεὺς δὲ πατὴς τρίτον ἄλλο γένος μερόπων ανθρώπων
Χάλκειον ποίησ ̓, ἐκ αργυρῶ ἐδὲν ὁμοῖον,
Ἐκ μελιῶν, δεινόν τε καὶ ἔμβριμον· οἶσιν' Agos

Εργ ̓ ἔμελε ςονόεντα, καὶ ὑβριες· ἐδέ τι σῖτον
Ήπιον, αλλ' αδάμαντος ἔχον κρατερόφρονα θυμόν,
*Απλαςοι· μεγάλη δὲ βίη καὶ χειρες καπτοι
Ἐξ ὤμων ἐπέφυκον ἐπὶ σιβαροῖς μελέεσσιν.

Τοῖς δ ̓ ἦν χάλκεα μὲν τεύχεα, χάλκεοι δέ τε οἶκοι,
Χαλκῷ δ' ἐργάζοντος μέλος δ ̓ ἐκ ἔσκε σίδηρος.
Καί τοι μὲν χείρεσσιν ὑπὸ σφετέρσι δαμέντες
Βῆσαν ἐς ευρώεντα δόμον κρυερό Αίδαο,
Νώνυμοι θάνατος δὲ καὶ εκπάγλος περ εόντας
Εἷλε μέλας, λαμπρὸν δ ̓ ἔλιπον φάος ήελίοιο.

Αυταρ ἐπεὶ καὶ τότο γένος κατὰ γαῖα κάλυψεν,

Αὖθις ἔτ ̓ ἄλλο τέταρτον ἐπὶ χθονὶ πολυβοτείρη
Ζεὺς Κρονίδης ποίησε δικαίοτερον καὶ ἄρειον
Ανδρῶν ἡρώων θεῖον γένος, οι καλέονται
Ημίθεοι, προτέρη γενεή, κατ' ἀπείρονα γαϊαν.
Καὶ τὸς μὲν πόλεμός τε κακὸς καὶ φύλοπις αἰνή,
Τὰς μὲν ἐφ ̓ ἑπταπύλω Θήβη, Καδμηίδι γαίη,
Ωλεσε μαραμένος μήλων ἕκεν Οιδιπόδας.

Τὰς δὲ καὶ ἐν νήεσσιν ὑπὲρ μέγα λάϊσμα θαλάσσης
Ἐς Τροίην αγαγών, Ἑλένης ἕνεκ' ηϋχυμοιο
Ἐνθ ̓ ἤτοι τις μέν θανάτε τέλος αμφεκάλυψε
Τοῖς δὲ δίχ ̓ ἀνθρώπων βίοτον καὶ ἤθε ̓ ὀπάσσας
Ζεὺς Κρονίδης κατένασσε πατὴρ ἐς πείρατα γαίης,
(Τηλά απ' αθανάτων τοῖσι Κρόνος ἐμβασίλευει,)
Καὶ τοὶ μέν ναίεσιν ακηδέα θυμὸν ἔχοντες

Zeffodus.

1

Zefiodus. Ἐν μακάρων νήσοισι, παρ' Ὠκεανὸν βαθυδίνη,
Ολβιοι ἥρωες τοῖσιν μελιηδέα καρπὸν

Τρὶς ἔτεις θάλλοντα φέρει ζείδωρος άρθρα.

"

Μηκέτ' ἔπειτ' ώφελον ἐγὼ πέμπτοισι μετείναι
Ανδράσιν, ἀλλ ̓ ἡ πρόε θανῶν. ἡ ἔπειτα γενέθαι.
Νῦν γὰρ δὴ γένος ἐπὶ σιδήρεον· ἐδὲ ποτ ̓ ἦμαρ
Παύσονται καμάτε καὶ διζύος, ἐδέ τι νύκτωρ
Φθειρόμενοι, χαλεπὰς δὲ θεοὶ δώσεσι μερίμνας.
Αλλ' ἔμπης καὶ τοῖσι μεμίζεται ἐπλὰ κακοῖσ
Ζεὺς δ ̓ ὀλέσει καὶ τότο γένος μερόπων ανθρώπων,
Ευτ' αν γεινόμενοι πολιοκρόταφοι τελέθωσιν.
Ουδὲ πατὴς παίδεσσιν ὁμοῖος, ἐδέ τι παῖδες,
Οὐδὲ ξείνος ξεινοδόκω, καὶ ἑταῖρος ἑταίρω,
Οὐδὲ κασίγνητος φίλος ἔσσεται, ὡς τὸ πάρος περ
Αίψα δὲ γηράσκοντας ἀτιμήσεσι τοκῆας.
Μέμψονται δ' ἄρα της χαλεποῖς βάζοντ ̓ ἐπέεσσε
Σχέτλιοι, ἐδὲ θεῶν όπιν εἰδότες. δὲ μὲν οἵ γε
Γηράντεσσι τοκεύσιν ἀπὸ θρεπτήρια δοῖεν,
Χειροδίκαι. ἕτερος δ ̓ ἑτέρε πόλιν ἐξαλαπάξει
Οὐδέ τις ενόρκο χάρις ἔσσεται, ὅτε δικαίω,
Οὔτ ̓ ἀγαθό, μᾶλλον δὲ κακῶν ῥεκτῆρα καὶ βρι
Ανέρα τιμήσεσι. δίκη δ ̓ ἐν χερσὶ καὶ αἰδὼς
Οὐκ ἔσαι. βλάψει δ' ὁ κακὸς τὸν ἀρείονα φῶτα,
Μύθοισι σκολιοῖς ἐνέπων, ἐπὶ δ ̓ ὅρκον ὀμᾶται.
Ζῆλος δ ̓ ἀνθρώποισιν οιζυροῖσιν ἅπασιν
Δυσκέλαδος, κακόχαρτος ομαρτήσει συγερώπης
Καὶ τότε δὴ πρὸς Ολυμπον ἀπὸ, χθονός ευρυοδείης,
Λευκοῖσιν φαρέεσσι καλυψαμένω χρόα καλόν,
Αθανάτων μετὰ φυλ ̓ ἴτην, προλιπόντ' ἀνθρώποις,
Αἰδὼς καὶ Νέμεσις· τὰ δὲ λείψεται άλγεα λυγρα
Θνητοῖς ἀνθρώποισι, κακῆ δ ̓ ἐκ ἔσσεται αλκή,

او

Em