Audifti coram, nec verbo parcius abfens:
Infpice, fi poffum donata reponere laetus.
Haud male Telemachus, proles patientis Ulyssei:
Non eft aptus equis Ithaca locus, ut neque planis
Porrectus fpatiis, neque multae prodigus herbae.
Atride, magis apta tibi tua dona relinquam.
Parvum parva decent: mihi jam non regia Roma,
Sed vacuum Tibur placet, aut imbelle Tarentum,
Strenuus et fortis, caufisque Philippus agendis.
Clarus, ab officiis octavam circiter horam
Dum redit, atque foro nimium diftare Carinas
Iam grandis natu queritur; confpexit, ut aiunt,
Adrafum quendam vacua tonforis in umbra,
Cultello proprios purgantem leniter ungues.
Demetri, (puer hic non laeve iussa Philippi
Accipiebat) abi, quaere, et refer: unde domo, quis,
Cuius fortunae, quo fit patre, quove patrono?
It, redit, et narrat, Vulteium nomine Menam,
Praeconem, tenui cenfu, fine crimine notum,
Et properare loco, et ceffare, et quaerere, et uti
Gaudentem parvisque fodalibus, et Lare certo,
Et ludis, et, poft decifa negotia, campo..
Scitari libet ex ipfo, quaecunque refers; dic
Ad coenam veniat. Non lane credere Mena,
Mirari fecum tacitus: quid multa ? benigne
Refpondet. Negat ille mihi? Negat improbus, et
Negligit, aut horret. Vultejum mane Philippus
Vilia vendentem tunicato fcruta popello
Occupat, et falvere jubet prior: ille Philippo
Excufare laborem, et mercenaria vincla;

Quod non mane domum veniffet: denique, quod non
Providiffet eum. Sic ignoviffe putato

Me tibi, fi coenas hodie mecum. Ut libet. Ergo.
Poft nonam venies: nunc i, rem ftrenuus
auge.
Ut ventum ad coenam eft: dicenda, tacenda locutus:
Tandem dormitum dimittitur. Hic ubi faepe
Occultum vifus decurrere pifcis ad hamum.
Mane cliens, et iam certus conviva; iubetur
Rure fub urbauo indictis comes ire Latinis.
Impofitus mannis, arvum coelumque Sabinum

Zoraz.

1

Horaz.

Non ceffat laudare. Videt ridetque Philippus:
Et fibi dum requiem, dum rifus undique quaerit;
Dum feptem donat feftertia, mutua septem
Promittit; perfuadet uti mercetur agellum.
Mercatur: ne te longis ambagibus ultra

Quam fatis eft, morer, ex nitido fit rufticus, atque
Sulcos, et vincta crepat mera; praeparat ulmos;
Immoritur ftudiis; et amore fenefcit habendi.
Verum ubi oves furto, morbo periere capellae,
Spem mentita feges, bos eft enectus arando;
Offenfus damnis, media de nocte caballum
Arripit, iratusque Philippi tendit in aedes.
Quem fimul afpexit fcabrum intonfumque Philippus;
Durum, ait, Vultei, nimis, attentusque videris
Effe mihi. Pol, me miferum, patrone, vocares,
Si velles, inquit, verum mihi ponere nomen.
Quod te per genium, dextramque, deosque penates,
Obfecro, et obteftor, vitae me redde priori!
Qui fimul afpexit, quantum dimiffa petitis
Praeftent: mature redeat, repetatque relicta.
Metiri fe quemque fuo modulo ac pede, verum eft.

Ovid.

Einen ganz andern Charakter, als die Horazischen Episteln, haben diejenigen, welche Ovid während seiner Verbannung an den Pontus Lupinus an seine Gönner, Verwandte und Freunde richtete. Ihr Ton ist nicht nur durchaus elegisch, nicht von jener heitern und scherzenden, sondern von trauriger und klagender Stimmung; auch die Empfindung und das tiefe Gefühl seiner kummervollen Lage, welche nach der Absicht des Dichters diese Briefe vornehmslich charakterisiren sollten, werden nur allzuoft durch müsfige Beispiele, Bilder und Vergleichungen unterbrochen, welche die Theilnehmung des Lesers gar sehr verringern, und von dem Hauptgegenstande auf Nebendinge hinlenken. In denen Briefen, die er an seine Gattin schrieb, und wovon der folgende einer ift, håtte man am ersten wahre, kunfilose Empfindungssprache erwarten sollen; aber man fins det sie auch hier nicht in der gehörigen Lauterkeit.

V XORI

Iam mihi deterior canis adfpergitur aetas;
Iamque meos vultus ruga fenilis arat:
Iam vigor, et quaffo languent in corpore vires;
Nec, iuueni lufus qui placuere, placent.

Nec fi me fubito videas, agnofcere poifis:

Aetatis facta eft tanta ruina meae.

Confiteor facere haec annos: fed et altera caufa eft,
Anxietas animi, continuusque labor.

Nam mea per longos fi quis mala digerat annos,
(Crede mihi) Pylio Neftore maior ero.
Cernis vt in duris (et quid boue firmius!) aruis
Fortia taurorum corpora frangat opus.

Quae nunquam vacuo folita eft ceffare nouali,
Fructibus adfiduis laffa fenefcit humus.

Ovid.

Ovid. Occidet, ad circi fi quis certamina femper,
Non intermiffis curfibus, ibit equus.
Firma fit illa licet, foluetur in aequore nauis,
Quae nunquam liquidis ficca carebit aquis.
Me quoque debilitat feries immenfa malorum
Ante meum tempus cogitet effe fenem.
Otia corpus alunt; animus quoque pafcitur illis:
Immodicus contra carpit vtrumque labor.
Adfpice, in has partes quod venerit Aefone natus,
Quam laudem a fera pofteritate ferat.

At labor illius noftro leuiorque minorque:
Si modo non verum nomina magna premunt
Ille eft in pontum, Pelia mittente, profectus
Qui vix Theffaliae fine timendus erat.
Caefaris ira mihi nocuit; quem Solis ab ortu
Solis ad occafus vtraque terra tremit.
Junctior Haemonia eft ponto, quam Roma, finiftro:
Et breuius quam nos, ille peregit iter.

Ille habuit comites primos telluris Achiuae.;
At noftram cuncti deftituere fugam.
Nos fragili vaftum ligno fulcauimus aequor;
Quae tulit Aefoniden, firma carina fuit.
Nec Tiphys mihi rector erat: nec Agenore natus
Quas fequerer, docuit, quas fugeremque vias.
Illum tutata eft cum Pallade regia Iuno:
Defendêre meum numina nulla caput.
Illum furtiuae iuuêre Cupidinis artes;
Quas a me vellem non didiciffet Amor.

Ille domum rediit: nos his moriemur in aruis,
Perftiterit laefi fi grauis ira Dei.

Durius eft igitur noftrum, fidiffima coniux,
Illo, quod fubiit Aefone natus, onus.

Te quoque, quam iuuenem difcedens vrbe reliqui,
Credibile eft noftris infenuiffe malis.

O! ego, Dî faciant, talem te cernere poffim,
Caraque mutatis ofcula ferre genis;
Amplectique meis corpus non pingue lacertis;
Et, gracile hoc fecit, dicere, cura mei:

1

Et

Et narrare meos flenti flens ipfe labores;

Sperato nunquam colloquioque frui:

Thuraque Caefaribus cum coniuge Caefare digna,

Dîs veris, memori debita ferre manu,

Memnonis hanc vtinam, lenito Principe, mater
Quam primum rofeo prouocet are diem!

1

Auso