boraz.

Audifti coram, nec verbo parcius abfens:
Inlpice, si possum donata reponere laetus.
Haud male Telemachus, proles patientis Ulyssei':
Non est aptus equis Ithaca locus, ut neque planis
Porrectus fpatiis, neque multae prodigus herbae.
Atride, magis apta tibi tua dona relinquam.
Paryum parva decent: mihi jam non regia Roma,
Sed vacuum Tibur placet, aut imbelle Tarentum,
Strenuus et fortis, causisque Philippus agendis
Clarus, ab officiis octavam circiter horam
Dum redit, atque foro nimium diftare Carinas
Iam grandis natu queritur; conspexit, ut aiunt,
Adrasum quendam vacua tonforis in umbra,
Cultello proprios purgantem leniter ungues.
Demetri, (puer bie non laeve iusta Philippi
Accipiebat) abi; quaere, et refer: unde domo, quis,
Cuius fortunae, quo fit parre, quove patrono?
It, redit, et narrat, Vulteium nomine Menam,
Praeconem, tenui censu, fine crimine notum,
Et properare loco, et cessare, et quaerere, et uti
Gaudentem parvisque sodalibus, et Lare certo,
Et ludis, et, poft decisa negotia, campo.
Scitari libet ex ipfo, quaecunque refers; dic
Ad coenam veniat. Non lane credere Mena,
Mirari secum tacitus: quid multa ? benigne
Refpondet. Negat ille mihi? Negat improbus, et
Negligit, aut horret. Vultejum mane Philippus
Vilia vendentem tunicato scruta popello
Occupat, et salvere jubet prior: ille Philippo
Excusare laborem, et mercenaria vincla;
Quod non mane domum veniffet: denique, quod non
Providisset eum. Sic ignoviffe purato
Me tibi, si coenas hodie inecum. Ut libet. Ergo
Poft nonam venies: nunc i, rem ftrenuus auge.
Ut ventum ad coepam eft: dicenda, tacenda locutus:
Tandem dormitum dimittitur. Hic ubi faepe
Occultum vifus decurrere piscis ad hamum.
Mane cliens, et iam 'certus conviva; iubetur
Rure fub urbauo indictis comes ire Latinis.
Impofitus mannis, arvum coelumque Sabinum

horaz.

1

Non ceffat laudare. Videt ridetque Philippus: :
Et sibi dum requiem, dum risus undique quaerit;
Dum feptem donat feftertia, mutua leptem
Promittit; persuadet uti mercetur agellum.
Mercatur: ne te longis ambagibus ultra
Quam fatis eft, morer, ex nitido fit rusticus, atque
Şulcos, et vincta crepat mera; praeparat ulmos;
Immoritur studiis; et amore senescit habendi.
Verum ubi oves furto, morbo periere capellae,
Spem mentita feges, bos est enectus arando;
Offensus damnis, media de nocte caballum
Arripit, iratusque Philippi tendit in aedes.
Quem fimul aspexit scabrum intonsumque Philippus;
Durum, ait, Vultei, nimis , attentusque videris

,
Elle mihi. Pol, me miserum, patrone, voçares,
Si velles, inquit, verum mihi ponere nomen.
Quod te per genium, dextramque, deosque penates,
Obfecro, et obteftor, vitae me redde priori!
Qui fimul aspexit, quantum dimissa petitis
Praeftent: mature redeat, repetatque relicta.
Metiri fe quemque suo modulo ac pede, verum eft.

Einen ganz andern Charafter, als die horagischen Episteln, haben diejenigen, welche Ovid während feiner Verbannung an den Pontus Lupinus an seine Gönner, Verwandte und Freunde richtete. Ihr Ton ist nicht stur durchaus elegisch, nicht von jener heitern und scherzenden, sondern von trauriger und klagender Stimmung; auch die Empfindung und das tiefe Gefühl seiner kummervollen Lage, welche nach der Absicht des Dichters diese Briefe vornehmslich charakterisiren fouten, werden nur allzuoft durch müsa fige Beispiele, Bilder und Vergleichungen unterbrochen, welche die Theilnehmung des Lesers gar sehr verringern, und von dem Hauptgegenftande auf Nebendinge hinlenken. In denen Briefen, die er an seine Gattin schrieb, und wos von der folgende einer ist, hätte man am ersten wahre, kunftlose Empfindungssprache erwarten sollen; aber man fins det sie auch hier nicht in der gehörigen Lauterkeit.

lam mihi deterior canis adspergitur aetas;

Iamque meos vultus ruga senilis arat:
Iam vigor, et quasso languent in corpore vires;

Nec, iuueni lulus qui placuere, placent.
Neć fi me subito videas, agnoscere poisis:

Aeratis faéta eft tanta ruina meae.
Confiteor facere haec annos: fed et altera caufa eft,

Anxietas animi, continuusque labor.
Nam mea per longos fi quis mala digerat annos,

(Crede mihi) Pylio Nestore maior ero. Cernis vt in duris (et quid boue firmius) aruis

Fortia tauroruin corpora frangat opus. Quae nunquam vacuo solita eft ceffare nouali,

Fruäibus adfiduis lassa fenescit humus.

Ovid.

Occidet, ad circi fi quis certamina femper,

Non intermillis curfibus, ibit equus.
Firma fit illa licer, soluetur in aequore nauis,

Quae nunquam liquidis ficca carebit aquis.
Me quoque debilitat series immensa malorum

Ante meum tempus cogitet effe fenem.
Otia corpus alunt; animus quoque pafcitur illis:

Immodicus contra carpit vtrumque labor.
Adspice, in has partes quod venerit Aefone natus,

Quam laudem a fera pofteritate ferat.
At labor illius noftro leuiorque minorque:

Si modo non verum nomina magna premunt
Ille eft in pontum, Pelia mittente, profectus

Qui vix Theffaliae fine timendus erat.
Caelaris ira mihi nocuit; quem Solis ab ortu

Solis ad occafus vtraque terra tremit.
Iunctior Haenionia est ponto, quam Roma, sinistro:

Et breuiųs quain nos, ille peregit iter.
Ille habuit comites primos telluris Achiuae;

Ar nostram cuncti deftituere fugam.
Nos fragili vastum ligno sulcauimus aequor;

Quae tulit Aefoniden, firma carina fuit.
Nec Tiphys mihi rector erat: nec Agenore natus

Quas sequerer, docuit, quas fugeremque vias.
Illum tutata eft cum Pallade regia luno:

Defendêre meum numina nulla caput.
Illum furtiuae iuuêre Cupidinis artes ;

Quas a me vellem non didicisset Amor.
Ille domuin rediit: nos his moriemur in aruis,

Perítiterit laesi si grauis ira Dei.
Durius eft igitur poftrum, fidiffima coniux,

Ilio, quod fubiit Aelone natus, onus.
Te quoque, quam iuuenem discedens vrbe reliqui,

Credibile nostris insenuiffe malis.
0! ego, Dî faciant, talem te cernere poslim,

Caraque mutatis oscula ferre genis;
Amplectique meis corpus non pingue lacertis;

Et, gracile hoc fecit, dicere, cura mei:

Et Ovid.

Et narrare meos fenti Alens ipse labores;

Sperato nunquam colloquioque frui:
Thuraque Caesaribus cum coniuge Caelate digna,

Dîs veris, memori debita' ferre manu.
Memnonis hanc vtinam, lenito Principe, mater

Quam primum rofeo prouocet ore diem!

Auso

1