Sivut kuvina
PDF
ePub

Saxofas inter decurrunt flumina valles.

MEN. Hac te nos fragili donabimus ante cicuta.、
Haec nos: Formofum Corydon ardebat Alexim;
Haec eadem docuit: Cuium pecus? an Meli

[ocr errors]

boei?

MOP. At tu fume pedum, quod, me cum faepe ros

garet,

Non tulit Antigenes (et erat tum dignus ama

ri;)

Formofum paribus nodis atque aere, Menalca:

Virgil.

[ocr errors][ocr errors][merged small]

Liemefian.

Nemesi a ́n.

[ocr errors]

Erft gegen das Ende des dritten Jahrhunderts nach Chr. Geb. lebte Markus Aurelius Olympius Nemesianus, aus Karthago gebürtig. Von ihm hat man, außer einem Lehrgedichte über die Jagd, noch vier Lklogen, die von einigen auch dem Kalpurnius beigelegt werden. Die Nache ahmung Virgil's ift darin auffallend; aber eine freie, geifts volle Nachahmung; auch hat seine Schreibart, in Rücksicht auf das damalige Zeitalter, ausgezeichnetes Verdienst. Das Lob des Bacchus, welches er in folgender Ekloge dem Pan in den Mund gelegt hat, ist nicht ohne glückliches poetisches Kolorit. Man vergleiche damit den Silen Virgils, El. VI.)

BACCHU S.

Nyatilos atque Mycon, nec non et pulcher

Amyntas

Torrentem patula vitabant ilice folem
Cum Pan venatu feffus recubare fub ulmo
Coeperat, et fomno laffatas fumere vires:
Quem fuper ex tereti pendebat fiítula ramo.
Hanc pueri (tanquam praedam pro carmine pof-
fent

Sumere, fasque effet calamos tractare deorum)
Invadunt furto: fed nec refonare canorem
Fiftula, quem fuerat, nec vult contexere carmen:
Sed pro carminibus male fibila diffona reddit.
Tum Pan excuffus fonitu ftridentis auenae,
Iamque videns: „Pueri, fi carmina pofcitis, in-

„Ipfe canam.

[ocr errors]

quit,

Nulli fas eft inflare cicutas, "Quas ego Moenaliis cera coniungo fub antris. „Iamque ego, Bacche, tuos ortus, et femina vitis

[ocr errors]

Ordine detexam: debemus carmina Baccho."

Haec fatus, coepit calamis fiç montivagus Pan:

Te

Nemefian.

Te cano, qui gravidis hederata fronte corymbis
Vitea ferta plicas: qui comtos palmite tigres
Ducis, odorato perfufus colla capillo:

Vera Iovis proles! Iam tunc poft fidera coeli
Sola Iovem Semele vidit Iovis ora profeffum.
Hunc pater omnipotens, venturi providus aevi,
Protulit, et iufto produxit tempore partus.
Vos etiam et Nyfae viridi,nutriftis in antro
Hunc, Nymphae, Faunique fenes, Satyrique pro-
caces!

Quin et Silenus parvum veneratus alumnum
Aut gremio fovet, aut refupinis fuftinet ulnis,
Et vocat ad rifum digito, motuque quietem
Allicit, aut tremulis quaffat crepitacula palmis.
Cui deus adridens horrentes pectore fetas
Vellicat, aut digitis aures adftringit acutas,
Applauditue manu mutilum caput, aut breve men-

tum

Et fimas tenero collidit pollice nares.
Interea pueri florefcit pube iuventa,
Flavaque maturo tumuerant tempora cornu.
Tum primum laetas oftendit pampinus uvas:
Mirantur Satyri frondes, et poma Lyaei.
Tum deus: „O Satyri, maturos carpite fructus,
"Dixit, et ignotos pueri calcate racemos."
Vix haec ediderat, decerpunt vitibus uvas,
Et portant calathis, celerique illidere planta
Concava faxa fuper properant. Vindemia fervet
Collibus in fummis, crebro pede rumpitur uva,
Nudaque purpureo fparguntur pectora mufto.
Tum Satyri, lafciva cohors, fibi pocula quisque
Obvia corripiunt; quod fors dedit, hoc capit ufus.
Cantharon hic retinet: cornu bibit alter adunco:
Concavat ille manus, palmasque in pocula vertit:
Pronus at ille lacu bibit, et crepitantibus haurit
Mufta labris: alius vocalia cymbala mergit:
Atque alius latices preffis refupinus ab uvis
Excipit, ac potis faliens liquor ore refultat
Spumeus, inque humeros et pectora diffluit humor.
Omnia ludus habet: cantusque chorusque licentes,

Liemefian, Et Venerem iam vina movent. Raptantur amantes
Concubitu Satyri fugientes iungere Nymphas,

Iam iamque elapfas hic crine, hic vefte rectentat:
Tum primus rofeo Silenus cymbia musto
Plena fenex avida non aequis viribus haufit.
Ex illo venas inflatus nectare dulci
Hefternoque gravis femper ridetur Iaccho.
Quin etiam deus ille, deus Iove profatus ipfo,
Et plantis uvas premit, et de vitibus haftas
Ingerit, et lynci praebet cratera bibenti.“
Haec Pan Maenalia pueros in valle docebat:
Sparfas donec oves campo conducere in unum
Nox iubet, uberibus fuadens ficcare fluorem
Lacti
et in niveas adftriétum cogere glebas.

[merged small][ocr errors]

Kalpurnius.

(Titus Julius Ralpurnius, aus Sicilien, war ein Seitgenosse des vorhergehenden Dichters, und ihm in seiner ganzen Manier überaus ähnlich. Man pflegt daher beider

Eklogen in den Ausgaben zu verbinden, und sie sogar såmmts lich, diesem Dichter allein zuzuschreiben. Derer, die ges wöhnlich seinen Namen führen, sind sieben. In folgender Ekloge ist freilich der Hauptgedanke, die Bewunderung der Stadt, des Hofes und der Schauspiele, nichts weniger als schäfermäßig. Weit schicklicher laffen andre Dichter ihre Hirten sich über diese Gegenstände zwar verwundern, aber nicht sie bewundern, sondern sich und ihre ländliche Ruhe und Einfalt dagegen glücklich preisen. Man vergleiche z. B. Voffens schönes Jdyll, der Abendschmauß.)

AMPHITHEATRUM.

[ocr errors]
[blocks in formation]

LYC. Lentus ab urbe venis, Corydon: vigefima

[ocr errors]

certe

Nox fuit, ut noftrae cupiunt te cernere fylvae,
Et tua moerentes exfpectant iubila tauri.

COR. O piger, o duro iam durior offe Lycota,
Qui veteres fagos nova quam fpectacula mavis
Cernere, quae patula iuvenis deus edit arena.

LYC. Mirabar, quae caufa foret tibi tanta morandi,
Cur tua ceffaret taciturnis fiftula filvis,
Et folus Stimicon caneret pallente corymbo :
Quem fine te moefti tenero donavimus hoedo.
Nam dum lentus abes, luftravit ovilia Thyrfis,
Iuffit et arguta iuvenes certare cicuta.

COR. Scilicet invictas Stimicon, et praemia dives
Auferat, accepto non folum gaudeat hoedo;

Kalpurnius

« EdellinenJatka »