Saxofas inter decurrunt flumina valles.
MEN. Hac te nos fragili donabimus ante cicuta.、 Haec nos: Formofum Corydon ardebat Alexim; Haec eadem docuit: Cuium pecus? an Meli
MOP. At tu fume pedum, quod, me cum faepe ros
Non tulit Antigenes (et erat tum dignus ama
Formofum paribus nodis atque aere, Menalca:
Erft gegen das Ende des dritten Jahrhunderts nach Chr. Geb. lebte Markus Aurelius Olympius Nemesianus, aus Karthago gebürtig. Von ihm hat man, außer einem Lehrgedichte über die Jagd, noch vier Lklogen, die von einigen auch dem Kalpurnius beigelegt werden. Die Nache ahmung Virgil's ift darin auffallend; aber eine freie, geifts volle Nachahmung; auch hat seine Schreibart, in Rücksicht auf das damalige Zeitalter, ausgezeichnetes Verdienst. Das Lob des Bacchus, welches er in folgender Ekloge dem Pan in den Mund gelegt hat, ist nicht ohne glückliches poetisches Kolorit. Man vergleiche damit den Silen Virgils, El. VI.)
Nyatilos atque Mycon, nec non et pulcher
Torrentem patula vitabant ilice folem Cum Pan venatu feffus recubare fub ulmo Coeperat, et fomno laffatas fumere vires: Quem fuper ex tereti pendebat fiítula ramo. Hanc pueri (tanquam praedam pro carmine pof- fent
Sumere, fasque effet calamos tractare deorum) Invadunt furto: fed nec refonare canorem Fiftula, quem fuerat, nec vult contexere carmen: Sed pro carminibus male fibila diffona reddit. Tum Pan excuffus fonitu ftridentis auenae, Iamque videns: „Pueri, fi carmina pofcitis, in-
Nulli fas eft inflare cicutas, "Quas ego Moenaliis cera coniungo fub antris. „Iamque ego, Bacche, tuos ortus, et femina vitis
Ordine detexam: debemus carmina Baccho."
Haec fatus, coepit calamis fiç montivagus Pan:
Te cano, qui gravidis hederata fronte corymbis Vitea ferta plicas: qui comtos palmite tigres Ducis, odorato perfufus colla capillo:
Vera Iovis proles! Iam tunc poft fidera coeli Sola Iovem Semele vidit Iovis ora profeffum. Hunc pater omnipotens, venturi providus aevi, Protulit, et iufto produxit tempore partus. Vos etiam et Nyfae viridi,nutriftis in antro Hunc, Nymphae, Faunique fenes, Satyrique pro- caces!
Quin et Silenus parvum veneratus alumnum Aut gremio fovet, aut refupinis fuftinet ulnis, Et vocat ad rifum digito, motuque quietem Allicit, aut tremulis quaffat crepitacula palmis. Cui deus adridens horrentes pectore fetas Vellicat, aut digitis aures adftringit acutas, Applauditue manu mutilum caput, aut breve men-
Et fimas tenero collidit pollice nares. Interea pueri florefcit pube iuventa, Flavaque maturo tumuerant tempora cornu. Tum primum laetas oftendit pampinus uvas: Mirantur Satyri frondes, et poma Lyaei. Tum deus: „O Satyri, maturos carpite fructus, "Dixit, et ignotos pueri calcate racemos." Vix haec ediderat, decerpunt vitibus uvas, Et portant calathis, celerique illidere planta Concava faxa fuper properant. Vindemia fervet Collibus in fummis, crebro pede rumpitur uva, Nudaque purpureo fparguntur pectora mufto. Tum Satyri, lafciva cohors, fibi pocula quisque Obvia corripiunt; quod fors dedit, hoc capit ufus. Cantharon hic retinet: cornu bibit alter adunco: Concavat ille manus, palmasque in pocula vertit: Pronus at ille lacu bibit, et crepitantibus haurit Mufta labris: alius vocalia cymbala mergit: Atque alius latices preffis refupinus ab uvis Excipit, ac potis faliens liquor ore refultat Spumeus, inque humeros et pectora diffluit humor. Omnia ludus habet: cantusque chorusque licentes,
Liemefian, Et Venerem iam vina movent. Raptantur amantes Concubitu Satyri fugientes iungere Nymphas,
Iam iamque elapfas hic crine, hic vefte rectentat: Tum primus rofeo Silenus cymbia musto Plena fenex avida non aequis viribus haufit. Ex illo venas inflatus nectare dulci Hefternoque gravis femper ridetur Iaccho. Quin etiam deus ille, deus Iove profatus ipfo, Et plantis uvas premit, et de vitibus haftas Ingerit, et lynci praebet cratera bibenti.“ Haec Pan Maenalia pueros in valle docebat: Sparfas donec oves campo conducere in unum Nox iubet, uberibus fuadens ficcare fluorem Lacti et in niveas adftriétum cogere glebas.
(Titus Julius Ralpurnius, aus Sicilien, war ein Seitgenosse des vorhergehenden Dichters, und ihm in seiner ganzen Manier überaus ähnlich. Man pflegt daher beider
Eklogen in den Ausgaben zu verbinden, und sie sogar såmmts lich, diesem Dichter allein zuzuschreiben. Derer, die ges wöhnlich seinen Namen führen, sind sieben. In folgender Ekloge ist freilich der Hauptgedanke, die Bewunderung der Stadt, des Hofes und der Schauspiele, nichts weniger als schäfermäßig. Weit schicklicher laffen andre Dichter ihre Hirten sich über diese Gegenstände zwar verwundern, aber nicht sie bewundern, sondern sich und ihre ländliche Ruhe und Einfalt dagegen glücklich preisen. Man vergleiche z. B. Voffens schönes Jdyll, der Abendschmauß.)
LYC. Lentus ab urbe venis, Corydon: vigefima
Nox fuit, ut noftrae cupiunt te cernere fylvae, Et tua moerentes exfpectant iubila tauri.
COR. O piger, o duro iam durior offe Lycota, Qui veteres fagos nova quam fpectacula mavis Cernere, quae patula iuvenis deus edit arena.
LYC. Mirabar, quae caufa foret tibi tanta morandi, Cur tua ceffaret taciturnis fiftula filvis, Et folus Stimicon caneret pallente corymbo : Quem fine te moefti tenero donavimus hoedo. Nam dum lentus abes, luftravit ovilia Thyrfis, Iuffit et arguta iuvenes certare cicuta.
COR. Scilicet invictas Stimicon, et praemia dives Auferat, accepto non folum gaudeat hoedo;
« EdellinenJatka » |