Quinque dies tibi pollicitus me rure futurum,
Sextilem totum mendax defideror. Atqui
Si me vivere vis fanum, recteque valentem,
Quam mihi das aegro, dabis aegrotare timenti,.
Maecenas, veniam: dum ficus prima, calorque
Defignatorem decorat lictoribus atris.
Dum pueris omnis pater, et matercula pallet:
Officiofaque fedulitas, et opella forenfis
Adducit febres, et teftamenta refignat.
Quod fi bruma nives Albanis illinet agris,
Ad mare defcendet vates tuus, et fibi parcet,
Contractusque leget, te, dulcis amice, revifet
Cum Zephyris, fi concedes, et hirundine prima.
Non, quo more pyris vefci Calaber jubet hofpes,
Tu me fecifti locupletem. Vefcere fodes!
Iam fatis eft. At tu quantum vis tolle! Benigne.
Non invifa feres pueris munuscula parvis.
Tam teneor dono, quam fi dimittar onuftus.
Vt libet; haec porcis hodie comedenda relinques.
Prodigus et ftultus donat, quae fpernit et odit.
Haec feges ingratos tulit, et feret omnibus annis,
Vir bonus et fapiens dignis ait effe paratum;
Nec tamen ignorat, quid diftent aera lupinis.
Dignum praeftabit me etiam pro laude merentis.
Quod fi me noles usquam difcedere, reddes
Forte latus, nigros angufta fronte capillos;
Reddes dulce loqui; reddes ridere decorum.
Forte per anguftam tenuis vulpecula rimam
Repferat in cameram frumenti; paftaque rurfus
Ire foras pleno tendebat corpore fruftra:
Cui muftela procul: fi vis, ait, effugere iftinc;
Macra cavum repetes arctum, quem macra subisti.
Hac ego fi compellar imagine; cuncta refigno.
Nec fomnum plebis laudo fatur altilium, nec
Otia divitiis Arabum liberrima muto.
Saepe verecundum laudafti; rexque, paterque
Audifti coram, nec verbo parcius abfens:
Infpice, fi poffum donata reponere laetus.
Haud male Telemachus, proles patientis Ulyssei:
Non eft aptus equis Ithaca locus, ut neque planis
Porrectus fpatiis, neque multae prodigus herbae.
Atride, magis apta tibi tua dona relinquam.
Parvum parva decent: mihi jam non regia Roma,
Sed vacuum Tibur placet, aut imbelle Tarentum.
Strenuus et fortis, caufisque Philippus agendis
Clarus, ab officiis octavam circiter horam
Dum redit, atque foro nimium diftare Carinas
Iam grandis natu queritur; confpexit, ut aiunt,
Adrafum quendam vacua tonforis in umbra,
Cultello proprios purgantem leniter ungues.
Demetri, (puer hic non laeve iussa Philippi
Accipiebat) abi, quaere, et refer: unde domo, quis,
Cuius fortunae, quo fit patre, quove patrono?
It, redit, et narrat, Vulteium nomine Menam,
Praeconem, tenui cenfu, fine crimine notum,
Et properare loco, et ceffare, et quaerere, et uti,
Gaudentem parvisque fodalibus, et Lare certo,
Et ludis, et, poft decifa negotia, campo.
Scitari libet ex ipfo, quaecunque refers; dic
Ad coenam veniar. Non lane credere Mena,
Mirari fecum tacitus: quid multa? benigne
Refpondet. Negat ille mihi? Negat improbus, et
Negligit, aut horret. Vultejum mane Philippus
Vilia vendentem tunicato feruta popello
Occupat, et falvere jubet prior: ille Philippo
Excufare laborem, et mercenaria vincla;
Quod non mane domum veniffet: denique, quod non
Providiffet eum. Sic ignoviffe putato
Me tibi, fi coenas hodie mecum. Ut libet. Ergo
Poft nonam venies: nunc i, rem ftrenuus auge.
Ut ventum ad coenam eft: dicenda, tacenda locutus
Tandem dormitum dimittitur. Hic ubi faepe
Occultum vifus decurrere pifcis ad hamum.
Mane cliens, et iam certus conviva; iubetur
Rare fub urbauo indictis comes ire Látinis.
Impofitus mannis, arvum coelumque Sabinum
Non ceffat laudare. Videt ridetque Philippus:
Et fibi dum requiem, dum rifus undique quaerit;
Dum feptem donat feftertia, mutua septem
Promittit; perfuadet uti mercetur agellum.
Mercatur: ne te longis ambagibus ultra
Quam fatis eft, morer, ex nitido fit rufticus, atque
Sulcos, et vinca crepat mera; praeparat ulmos;
Immoritur ftudiis; et amore fenefcit habendi.
Verum ubi oves furto, morbo periere capellae,
Spem mentita feges, bos eft enectus arando;
Offenfus damnis, media de nocte caballum
Arripit, iratusque Philippi tendit in aedes.
Quem fimul afpexit fcabrum intonfumque Philippus;
Durum, ait, Vultei, nimis, attentusque videris
Effe mihi. Pol, me miferum, patrone, vocares,
Si velles, inquit, verum mihi ponere nomen.
Quod te per genium, dextramque, deosque penates,
Obfecro, et obteftor, vitae me redde priori!
Qui fimul afpexit, quantum dimiffa petitis
Praestent: mature redeat, repetatque relicta.
Metiri fe quemque fuo modulo ac pede, verum eft.
Einen ganz andern Charakter, als die Horazischen Evisteln, haben diejenigen, welche Ovid während seiner Verbannung an den Pontus Lupinus an feine Gönner, Verwandte und Freunde richtete. Ihr Ton ist nicht nur durchaus elegisch, nicht von jener heitern und scherzenden, sondern von trauriger und klagender' Stimmung; auch die Empfindung und das tiefe Gefühl feiner kummervollen Lage, welche nach der Abficht des Dichters diese Briefe vornehm lich charakterisiren sollten, werden nur allzuoft durch müss fige Beispiele, Bilder und Vergleichungen unterbrochen, welche die Theilnehmung des Lesers gar sehr verringern, und von dem Hauptgegenstande auf Nebendinge hinlenken. In denen Briefen, die er an seine Gattin schrieb, und wovon der folgende einer ift, håtte man am ersten wahre, kunstlose Empfindungssprache erwarten sollen; aber man fins det fie auch hier nicht in der gehörigen Lauterkeit.
Iam mihi deterior canis adfpergitur aetas;
Iamque meos vultus ruga fenilis arat:
Iam vigor, et quaffo languent in corpore vires;
Nec, iuueni lufus qui placuere, placent.
Nec fi me fubito videas, agnofcere poífis:
Aetatis facta eft tanta ruina meae.
Confiteor facere haec annos: fed et altera causa est,
Anxietas animi, continuusque labor.
Nam mea per longos fi quis mala digerat annos,
(Crede mihi) Pylio Neftore maior ero.
Cernis vt in duris (et quid boue firmius!) aruis
Fortia taurorum corpora frangat opus.
Quae nunquam vacuo folita eft ceffare nouali,
Fructibus adfiduis laffa fenefcit humus.
Occidét, ad circi fi quis certamina femper,
Non intermiffis curfibus, ibit equus.
Firma fit illa licet, foluetur in aequore nauis,
Quae nunquam liquidis ficca carebit aquis.
Me quoque debilitat feries immenfa malorum
Ante meum tempus cogitet effe fenem.
Otia corpus alunt; animus quoque pafcitur illis:
Immodicus contra carpit vtrumque labor.
Adfpice, in has partes quod venerit Aefone natus,
Quam laudem a fera pofteritate ferat.
At labor illius noftro leuiorque minorque:
Si modo non verum nomina magna premunt
Ille eft in pontum, Pelia mittente, profectus
Qui vix Theffaliae fine timendus erat.
Caefaris ira mihi nocuit; quem Solis ab ortu
Solis ad occafus vtraque terra tremit.
Junior Haemonia eft ponto, quam Roma, finiftro:
Et breuius quam nos, ille peregit iter.
Ille habuit comites primos telluris Achiuae;
At noftram cuncti deftituere fugam.
Nos fragili vaftum ligno fulcauimus aequor;
Quae tulit Aefoniden, firma carina fuit.
Nec Tiphys mihi rector erat: nec Agenore natus
Quas fequerer, docuit, quas fugeremque vias.
Illum tutata eft cum Pallade regia Iuno:
Defendêre meum numina nulla caput.
Illum furtiuae iuuêre Cupidinis artes;
Quas a me vellem non didiciffet Amor,
Ille domum rediit: nos his moriemur in aruis,
Perftiterit laefi fi grauis ira Dei.
Durius eft igitur noftrum, fidiffima coniux,
Ilio, quod fubiit Aefone natus,, onus.
Te quoque, quam iuuenem difcedens vrbe reliqui,
Credibile eft noftris infenuiffe malis.
O! ego, Dî faciant, talem te cernere poffim,
Caraque mutatis ofcula ferre genis;
Amplectique meis corpus non pingue lacertis;
Et, gracile hoc fecit, dicere, cura mei:
|