For

ledge when young; he will then be likely to devote himself to the same pursuit in manhood, and to enjoy the happy fruits of it in old age. as vessels, when new, retain the flavour of the liquid first poured into them, so the minds of the young preserve the ideas then impressed upon them uneffaced by the influx of succeeding impressions."*

*

Τον μεν ουν των Πυθαγορείων ἱερωτατον θίασον λόγος εχει, μετα πολλων και αλλων καλων και τουτ αναδιδασκειν, ταις λεωφόροις μη βαδίζειν όδοις· ουχ ένα κρηνωβατωμεν (ου γαρ ποσι καματον παρηγγελλεν) αλλ' αινιττομενος δια συμβόλου το μητ' εργοις, μητε λογοις δημώδεσι και πεπατημένοις χρησθαι. Όσοι δε φιλοσοφιαν γνησίως ησπασαντο, καταπείθεις γενόμενοι τῳ προςαγματι, λόγον αυτο μαλλον δε θεση μου ισούμενον χρησμῳ ὑπετοπησαν, και δόξας αγελαίους ὑπερκυψαντες ατραπον εκαινοτομησαν αβατον ιδιωταις λόγων και δογματων, ιδέας αναγειλαντες, ὧν ουδενι μη καθαρῳ θεμις ψαυσαι. λέγω δε μη καθαρούς όσοι η παιδειας εισαπαν αγευσοι διετέλεσαν, η πλαγίως, αλλα μη ύπ ευθείας αυτης εγευσαντο, καλλος το σοφιας εις το σοφιςειας αισχρος παραχαραξαντες. ουτοι

όμματος,

νοητον

φως ιδειν μη δυναμενοι, δια ασθένειαν του κατα ψυχήν ταις μαρμαρυγαις πεφυκεν επισκιαζεσθαι, Εν νυκτι διαγοντες απισουσι τοις εν ήμερα αν αυτοις ἡλιακων ακτίνων επικράτους

καθαπερ

ζωσι, και

ὅσα

The above paragraph forms the introduction of the book in which Philo speaks of the Esseans.

των, ειλικρινέςατα περιαθρησαντες διηγωνται, τερασια νομίζουσι, φασμασιν εοικοτά, των εν θαυμασιν ου διαφε ροντα. πως γαρ 00X εκτοπια και θαυματ' οντως, φυγαδας μεν καλειν τους μη μονον εν μεση τη πόλει διατρίβοντας, αλλα και βουλεύοντας και δικαζοντας, και εκκλησιαζοντας, εςι δε ὅτε και αγορανομίας, και γυμνασιαρχίας, και τας αλλας λειτουργίας; πολιτας δε τους η μη εγγραφέντες το παραπαν, η ών ατιμία και φύγη κατεγνωσαι, πέραν όρων ανθωπους εληλαμένους, ου μονον. ουχ επιβηναι της χώρας, αλλ' ουδ' εξ αποπτου το πατρώον έδαφος θεάσασθαι δυνάμενους, ει μη τις ποιναις ελαυνοιντο θανατωντες. εφεδροι γαρ καταδειχοντων κολαςαι μύριοι, και δὶ ἑαυτων ηκονημενοι, και νομων προστάξεσιν ὑπερητουντες. Πως δε ου παράλογα και γέμοντα πολλης αναισχυντίας, η μανιας η (ουκ εχω τι λεγω δια γαρ ὑπερβολην ουδε οικείων ονομάτων ευπορησαι ραδιον) πλουσιους μεν ονομάζειν τους απορωτατους, και των αναγκαίων επιδέεις λυπηρως και αθλίως αποζωντας, μολις το εφήμερον κομιζοντας, εν ευθηνία κοινη λιμον εξαιρετόν εχοντας, αρετας αυρα καθαπερ αερι φασι τους τεττιγας, τρεφομενους τους πενητας δε τους άργυρῳ και χρυσῷ, και πληθει κτημάτων και προσοδων, και άλλων αμυθητων αγαθων αφθονια περριρεομε νους· ὧν ὁ πλουτος ου συγγενείς και φίλους αυτό μόνον ωνησεν, αλλά και της οικίας έξω προελθων, μεγάλους

We may therefore safely conclude, that the men, of whom the author speaks, were the follow

όμιλους δημοτων και φυλατων· διαβας δε το μείζον και τῇ πόλει χορηγει τα παντα, ὧν ειρηνη χρειος η πολεμος απο δε αυτης ονειρώξεως τοις μεν αμφιθαλεσι, και τῷ οντι ευπατρίδαις, ὧν ου γονεις μονον, αλλα και παπποι και προγονοι μεχρι των αρχηγετων, και προς ανδρών και προς γυναικων, επιφανεςατοι γεγόνασι, δουλειαν επετολμησαν επιφημίσαι. τοις δε εκ τριγενείας σιγματιαις, παιδοτριψι και παλαιοδουλοις, ελευθεριαν. εςι δε τα τοιαύτα, ὡς ἔφην, προφασις ανθρώπων, οι διανοιαν μεν ημαυρωνται, δουλοι δε εισι δόξης, επανέχοντες αισθήσεσιν, ὧν το συνέδριον, ύπο των κρινομενων αει δεκαζομενων, αβεβαιον. χρην δε αυτούς, ειπερ όλως εζήλουν αληθειαν, μη των τα σώματα καμνόντων εν τῷ φρονειν ελαττουσθαι. εκείνοι μεν γαρ ἑαυτους επιτρέ πουσι ιατροις, ύγειας ορεγόμενοι. κατοκνουσι δ ̓ οὗτοι νόσον ψυχής, απαιδευσίαν, απωσασθαι, γενόμενοι σοφων ανδρων ὁμιληται, παρ ὧν ου μονον εςιν απομαθειν αμαθίαν, αλλά και ιδιον το ανθρωπου κτημα προσλαβειν, επισημην επειδή κατά τον λιγυρωτατον Πλάτωνα, φθονος έξω θείου χορού ἱςαται. θειότατον και κοινωνικότατον σοφια. συγκλείει δ ουδέποτε το ἑαυτης φροντίςηριον, αναπεπταμένη δ ̓ CLES εισδέχεται τους ποτιμων διψώντας λογων· όις ακρατου διδασκαλίας αφθονον επαντλούσα ναμα, μεθύειν την νηφα λιον αναπείθει μέθην. οι δε ώσπερ εν ταις τελεταις ἱεροφαντηθέντες, όταν όργιων γεμισθωσι, πολλα της προσθεν ολιγωρίας ἑαυτους κάκιζουσιν, ὡς ου φεισάμενοι χρόνου,

ers of Jesus; and hence we are enabled to see the beauty and propriety of his observations.

1. It was frequently urged by unbelievers, that the Christian religion was not true, because it was recent; and because the founder, having appeared in a late period of the world, taught a doctrine opposite to the general apprehension of mankind. This objection was made by Celsus, who insinuates, that if Jesus was the Son of God, as his followers believed, he would have made his appearance from the beginning. The same objection was moreover made by the apostate Julian, and it cannot be doubted, but that it was made from the first promulgation of the gospel, when the force of it must have been more keenly felt. To these objections the Apostle Paul seems to allude, when he writes that Christ came in the fullness of time. Gal. iv. 4. And that he gave

καινα των

βιον τρίψαντες αβιωτον, εν ᾧ φρονησεως εχηρεύσαν. αξίον ουν νεότητα την πανταχου πασαν, τας απαρχας της πρώτης ακμης μηδενι μαλλον η παιδεια αναθείναι, ή και ενήβησαι και εγγήρασαι καλον. ώσπερ. γαρ φασι τα αγγειων αναφέρειν τας των πρωτων εις αυτα εγχυθεντων οσμας, όντω και νεων ψυχαι τους πρώτους των φαντασιων τυπους ανεξάλειπτους εναποματτομεναι, τη φορά των αυθις επεισρέοντων ήκιςα κατακλυζόμεναι, το αρχαιον διαφαι νουσιν ηθος. Vol. ii. p. 445, 446. 865.

1. Tim.

his testimony in his own proper season. ii. 6. The language of the Evangelists too, that the word was in the beginning with God; that the kingdom was prepared for the righteous, that the Lamb was slain, and glorified with God, before the foundation of the world, as it implies that the Christian was not a new dispensation, but formed the great object of providence from the beginning of time, was well calculated to meet and defeat the same objection. Philo in the above paragraph glances at the charge of innovation, generally made against the Christian teachers, and he endeavours to defend them, in their deviation from the broad way of vulgar error, by a maxim of Pythagoras. "Those who sincerely embrace philosophy, separating from the herd of vulgar notions, have made a new path, inaccessible to such as are strangers to genuine wisdom, and have attained to ideas which the impure alone are unable to reach."

2. Although Jesus Christ demands attention and reverence under a much more exalted character than that of a philosopher, yet it will not be questioned by those, who are more inclined to regard the real nature of things, than to cavil about words, that the Christian religion merits in the highest sense the appellation of philosophy. For the weighty truths which it teaches, respecting God and man, are adapted to produce in the