Empedoties, Αρκτου. ποσὶν δὲ τόδε παρθένος κυρῶ,
Ἔχουσα λαμπρὸν χειρὶ Δήμητρος τάχων,
Μεταξὺ δ' ἄφρων τῶν δὲ κυκλοῦται τύποις,
«Ωμου μὲν ἀρκτούροιο δεξιοῦ πέλας
Στέφανος, υπερθέν τ' ὄφιος, ὃν φέρει χερὶ
Οφιούχος, ἄρκτου δ' ἐν κυκλούμενος ποσὶν
Οπιπίοις ἐν βήμασιν καται λέων.
Μέσαις δὲ θερινοῖς ἐν τροποῖσι καρκίνος
Διδύμοις ἔνερθεν προπίων κεναι ποδῶν.
Κεφαλὴν δ ̓ ἐπ ̓ αὐτὴν ἁρματελάτης, ποδι
Ταύρου κέρατι τα δεξιῷ σηρίζεται.
*Λαιῷ δ ̓ ἐν ᾧμῳ Ζηνὸς αιξ ἐςι τροφός,
Ἦν αὐτὸς ἄσροις εγκαθίδρυσεν καλῶς
Θρόνων κρατήτας εὐρανό σκηπτουχίας.
Ἔριφος δὲ ταύτης νέρθεν είληχεν τόπον
Καρποῦ κατ' οίκρας χειρὸς ἡνιοσρόφου
Αρκτον δε μικρᾶς ἐς τὸν ἔχατον πόδας
Κηφεὺς τριγώνου τάξιν εξεργάζεται.
Ορνίθα χειρὶ δεξια θηρώμενος.
Πτέρυγα δ ̓ ὑπ' αὐτὴν ἵππος ἰθύνει πόδα,
Μέσαις γε χώραις, ιχθύων, ὁρώμενος.
Αςρων δὲ τῶν πρὶν τῶν τε νῦν εἰρημένων,
Οδ' εξικνείται καὶ πεπλήρωται, τόπος.
Ἔμπροθε κείται Κασσιέπεια Κηφέως,
Αυτό θὁ Περσεὺς οἰκύς ἐπ ̓ ἅρπην ἔχων,
Πόδας τιθεὶς νώτοισιν αρματηλάτου.
Ιππῳ συνάπτους Ανδρομέδα τὸν κρᾶτ ̓ ἔχει
Τὸν αὐτὸν ἵππου γατρὶ κοινὸν ἀσέρα.
Μεταξὺ δ ̓ ὄρνιθύς τε τό τ' ἐν γούνασι
Λύρα τέτακται πρὸς μέσον δὲ τούμπαλιν
Πρὸς ἀντολάς τε τῶν δὲ Δελφίνων δέμας.
ίππου τε κεφαλὴ πλησίον, φαντάζεται.
Υδωρ χέοντα δ' ύπερθεν, αιγόκερως ἔχει
Ουρὰν παρ' αὐτὴν, εξικνούμενος κάρα.

Δελφὶς δ' ύπερθεν, οἰεὸς, αἰετός θ ̓ ὁμοῦ.

Αυτὸς, δράκοντα, δ ̓, ἐν διπλαῖς χερσὶ κρατῶν
Οφιουχός ἐςιν, ἀλλὰ ὅρα δε γε κάρα
Στεφάνω συνάπτειν, νέρθεν ἐξικνούμενος.
Τούτοις μὲν οὖν βόρειος ώριςαι τόπος.
Τὸ πρὸς νότον δὲ τήνδε τὴν τάξιν κρατεί,
Ὑπ ̓ αὐτὸν κέντρον Σκορπίου, βωμὸς τέως.
Χηλαῖς δ ̓ ὑπ' αὐτοῖς, Σκορπίου τι σώματα
Τα πρόθε Κενταύροιο φαίνεται μέλη.
Νέρθεν χεροῖν δὲ τόδε θηρίον δέμας.
Ἐμπροίοιν δὲ τοξότου χεροῖν ὑπο
Δινωτὸς ἄφρων κύκλος ἀμφελίσσεται.
Ενθεν δὲ ἄλλος κύκλος ἃς κικλήσκεται
Ὁ νότιος, ἰχθύς τ' ἄλλος ἐπ ̓ ὁρώμενος.
Ὕδρα δ ̓ ὑπ' αὐτὴν παρθένον λέοντα τε
Μέσον, πρὸς αὐτὸν κάρκινον δὲ, κρᾶτ' ἔχει
Ουρὰν δὲ, Κενταύρω πρὸς ἐπιθίους πόδας
Καμπαῖς δ ̓ ὑπ' αὐταῖς, ἐςὶν ἔνσημος μάλα
Κρατὴρ, κόραξ τε, πρὸς τα Κενταύρου μέλη.
Ἴδοις δ' ἄν, Ωρίωνος ἐξ ἀριστερῶν,

Ποταμόν· ποσὶ θ ̓ ὑπ ̓ αὐτοῖσιν, ὠκύπουν λαγών,
Ὃς λαμπρὸν αὐγαῖς σείριον φεύγει κύνα,
Κυνός δ ̓ ὀπισθίοις πελάζεται ποσί,
Πηδάλιον ἀπῆς τ' ἐξαναςράπτον φλογί
Μέλεσι συνάπτει· καὶ πεπλήροται τόπος.
Ταύρου δὲ δεινὸν πρὸς πόδ ̓ ἐντείνων χέρα
Λαμπροῖς ἐν ἄσροις λαμπρὸς Ωρίων μέγας,
Διδύμοισι προτείνει χώρα δεξιόμενος
Προκύων δὲ, χειρὸς δεξιᾶς ἐςιν πέλας,
Κρίος θ' υπ' αὐτὸν, ἰχθύων τε σώματα.
Παρ ̓ οὖς ἵκνειται κῆτος· ἐν πρώτοισι δὲ
Σύνδεσμοι ἰχθὺς κοινὸν ἔχον αςήρα.
Τοιάδε τάξει σχηματίζοντ ̓ ἀςέρες,
Θεῶν βροτοῖσι τὴν χάριν δωρουμένων.

Empedoklee

Empedotes, Ειτ' οὖν ἀμήτης Πάλλας ὥρισε βροτοῖς,
Ει9 ἥλιος τηλωπὸν ἀφέρων θέσιν,

Θεῶν τὸ μηχάνημα, πάντας δ' ἐν βραχε
Φράσαι βρότειος οὐκ ἂν ἐξεύροι νόος.
Αθρει δὲ κόσμου το δέ τ' αἰῶνος δρόμον
Ὡς εὖ διεσάθμησεν αὐτουργὸς φύσις.

Ara

Aratus.

Dieser Dichter lebte zu Anfange des 38ften Jahrhunderts, und war aus Solis, dem nachherigen Pompejopolis, in Cilicien gebürtig. Ihn veranlaßte der macedonische Kd; nig Antigonus zu dem astronomischen, und zum Theil aftrologischen Gedichte, Phaenomena, welches wir noch von ihm haben, und wovon, außer dem Germanikus Cásar und Avienus, auch Cicero in feiner frühen Jugend eine lateinische Uebersehung in Verfen verfertigte, wovon nur noch einzelne Bruchstücke da sind. Es fehlt auch diesem Gedichte Den meisten Werth

an Belebung und Mannichfaltigkeit.
hat der hier folgende Eingang desselben. Von der unten ste-
henden lateinischen Uebersehung sind nur die mit Kursivschrift
gedruckten wenigen Stellen vom Cicero; das Uebrige ist vom
Grotius ergänzt.

PHAENOMENA, v. 1. ff.

Aratus.

Ab Tove Mufarum primordia: femper in ore Plurimus ille hominum eft, qui compita numine magno

Conciliumque virûm complet, pelagusque profun-
dum,

Et pelagi portus. Fruimur Jove, et utimur omnes.
Nos genus illius; nobis ille omine laeto,

Dextera praefignat, populumque laboribus urget,

Con

Aratus.

Μιμνήσκων βιότοιο. λέγει δ' ότε βῶλος αρίση
Βεσὶ τὲ καὶ μακέλησι· λέγει δ' ὅτε δεξιαὶ ὧραι,
Καὶ φυτὰ γυρῶσαι, καὶ σπέρματα πάντα βαλέθαι.
Αυτὸς γὰρ τάγε σήματ' ἐν οὐρανῶ ἐςήριξεν,
Ασρα διακρίνας. ἐσκέψατο δ ̓ εἰς ἐνιαυτὸν
Ασέρας· οἵ κε μάλιςα τετυγμένα σημαίνοιεν
*Ανδράσιν ὡράων, όφρ ̓ ἔμπεδα πάντα φύωνται.
Τῷ μιν ἀεὶ πρῶτόν τε καὶ ἔςατον ἱλάσκονται.
Χαίρε πάτερ, μέγα θαῦμα, μέγ ̓ ἀνθρώποισιν ὄνειας,
Αυτός καὶ προτέρη γενεή. Χαίροιτε δὲ Μοῦσαι,
Μειλίχιαι μάλα πᾶσαι· ἐμοὶ γε μὲν ἀσέρας εἰπᾶν
Ει θέμις ευχομένῳ, τεκμήρατε πᾶσαν αοιδήν.

Οι μὲν ὁμῶς πολέες τε, καὶ ἄλλυδις ἄλλοι ἐόντες,
Ουρανῶ· ἕλκονται πάντ ̓ ἤματα συνεχὲς αἰε.
Αυταρ όγ ̓ οὐδ ̓ ὀλίγον μετανίσπεται, ἀλλὰ μάλ' αύτως

Confulat ut vitae: quando fit terra ligoni

Αξων

Aptior, aut bubus, monet, et quo tempore par fit
Aut ferere, aut feptas lymphis afpergere plantas.
Ipfe etiam in magno defixit lumina mundo,

Ordine quaeque fuo, atque in totum providus an

num

Aftra dedit, quae nos moneant, qua quaelibet
hora

Apta geri, certa nafcantur vt omnia lege.
Idem ergo primus placatur, et ultimus idem.
Magne pater, magnum mortalibus incrementum,
Progenies prior, et dulces ante omnia Mufae,
Cuncti una falvete mihi, et dum fidera canto,
Si ius fasque finunt, longum deducite carmen.
Caetera labuntur celeri coeleftia motu,
Cum coeloque fimul no&tesque diesque feruntur;
Axis at immotus nunquam veftigia mutat,

Sed