Sivut kuvina
PDF
ePub
[merged small][ocr errors]

Heroiden.

O v i d..

Wenn Ovid auch nicht der erfte Erfinder dieser Dich-' tungsart seyn sollte, wie bei der faßt durchgängigen Nachahs mung griechischer Dichter von den römischen kaum zu vers muthen steht; so find doch seine poetischen Briefe, die er als von, mehrentheils weiblichen, Personen des heroischen Zeits alters geschrieben voraus sezt, die einzigen uns übrigen Stüs cke des Alterthums in dieser Gattung; und durch jenen zus fälligen Umstand haben solche Briefe, den, nicht einmal ganz treffenden, Namen der Heroiden erhalten. Die einzige dritte Elegie im vierten Buche des Properz, von der Ares thusa an den Lykotas gerichtet, könnte man aufferdem noch hieher rechnen. Mit Recht bemerkt Warton (Essay on Po» pe, Vol. I. p. 297.), daß die Hervide vor der gewöhnlichen Elegie durch ihr Dramatisches einen großen Vorzug des Ins teresse gewinne. „Sie ift, sagt er, im Grunde nichts anders, als ein leidenschaftliches Selbstgespräch, worin die Seele den Leiden und Regungen, worunter fie arbeitet, freien Lauf giebt; dadurch aber, daß sie an eine besondre Person ges schrieben und gerichtet wird, gewinnt sie einen Grad von Schicklichkeit, welcher dem schönsten Selbstgespräch eines Trauerspiels immer noch abgeht.“ Vom Ovid haben wir ein und zwanzig solcher Briefe, die, bei quer Gleichförmigs keit ihres Inhalts, und ihrer oft zu großen Ausführlichkeiten, doch immer viel Schönheit des Ansdrucks, und der leidens schaftlichen Schilderung haben. Schade nur, daß auch hier

[ocr errors]

Dieser

Ovid.

Ovid.

dieser Dichter nicht selten in den ihm gewöhnlichen Fehler einer zu großen Ueppigkeit des Wißes, und einer zu großen Vorliebe für Bilder, Gleichnisse, und Antithefen verfällt. Der zehnte, hier zur Probe gewählte, Brief ist unstreitig eis ner der schönsten, obgleich nicht ganz frei von den so eben bes merkten Mängeln. Man vergleiche Dusch's Kritik darüber, in seinen Briefen zur Bildung des Geschmacks. N. Aufl. Th. III. Br. XVI.

ARIADNE THESEO.

[ocr errors]
[ocr errors]

Mitius inveni, quam te, genus omne ferarum,
Credita non ulli, quam tibi, peius eram.
Quae legis, ex illo, Thefeu, tibi litore mitto,
Unde tuam fine me vela tulere ratem.

In quo me fomnusque meus male prodidit, et tu,
Per facinus fomnis infidiate meis.

Tempus erat, vitrea quo primum terra pruina
Spargitur, et tectae fronde queruntur aves.
Incertum vigilans, a fomno languida, movi
Thefea prenfuras femifupina inanus.

Nullus erat: referoque manus, iterumque retento,
Perque torum moveo brachia: nullus erat.
Excuffere metus fomnum; conterrita furgo:
Membraque funt viduo praecipitata toro,
Protinus adductis fonuerunt pectora palmis:
Utque erat e fomno turbida, rapta coma eft.
Luna fuit: fpecto, fi quid, nifi litora, cernam.
Quod videant oculi, nil, nifi litus, habent.
Nune huc, nunc illuc, et utroque, fine ordine,

curro.

Alta puellares tardat arena pedes.

Interea toto clamanti litore: Thefeu!

Reddebant nomen concava faxa tuum:

Et quoties ego te, toties locus ipfe vocabat.

Ipfe locus miferae ferre volebat opem.

Mons fuit; apparent frutices in vertice rari:
Hinc fcopulus raucis pendet adefus aquis.

Afcendo

Afcendo (vires animus dabat) atque ita late
Aequora profpectu metior alta meo.

Ovid.

Inde ego (nam ventis quoque fum crudelibus ufa)
Vidi praecipiti carbala tenta noto.

Aut vidi, aut etiam, cum me vidiffe putarem,
Frigidior glacie femianimisque fui.

Nec languere diu patitur dolor; excitor illo,
Excitor; et fumma Thefea voce voco.

Quo fugis? exclamo: fcelerate, revertere, Thefeu!
Flecte ratem; numerum non habet illa fuum.
Haec ego. quod voci deerat, plangore replebam:
Verbera cum verbis mixta fuere meis.
Si non audires; vt faltem cernere poffes,
Iactatae late figna dedere manus.
Candidaque impofui longae velamina virgae,
Scilicet oblitos admonitura mei.

Iamque oculis ereptus eras: tum denique flevi.
Torpuerant molles ante dolore genae.
Quid potius facerent, quam mea lumina fierent,
Poftquam defieram vela videre tua?

Aut ego diffufis erravi fola capillis,

Qualis ab Ogygio concita Baccha deo:
Aut mare profpiciens in faxo frigida fedi:
Quamque lapis fedes, tam lapis ipfa fui.
Saepe torum repeto, qui nos acceperat ambos;
Sed non acceptos exhibiturus erat.

Et tua, qua poffum, pro te vestigia tango;
Strataque, quae membris intepuere tuis.
Incumbo; lacrimisque toro manante profufis,
Preffimus, exclamo, te duo: redde duos.
Venimus huc ambo: cur non difcedimus ambo?
Perfide, pars noftri, lectule, maior ubi eft?
Quid faciam? quo fola ferar? vacat infula cultu.
Non hominum video, non ego facta boum.
Omne latus terrae cingit mare: navita nusquam:
Nulla per ambiguas puppis itura vias.
Finge dari comitesque mihi, ventosque, ratemque;
Quid fequar? acceffus terra paterna negat.

Ut rate felici pacata per aequora labar;
Temperet ut ventos Aeolus; exful ero.

[blocks in formation]

Ovid.

Non ego te, Crete, centum digesta per urbēs,
Afpiciam, puero cognita terra Ioui.
Nam pater et tellus, iufto regnata parenti,
Prodita funt facto, nomina cara, meo.
Cum tibi, ne victor tecto morerere recurvo,
Quae regerent paffus, pro duce fila dedi.
Cum mihi dicebas: Per ergo ipfa pericula iuro,
Te fore, dum noftrum vivet uterque, meam.
Vivimus: et non fum, Thefeu, tua: fi modo vivit
Femina, perjuri fraude fepulta viri.

Me quoque, qua fratrem, mactaffes, improbe, clava;
Effet, quam dederas, morte foluta fides.

Nunc ego non tantum, quae fum paffura, recor-
dor;

Sed quaecumque poteft ulla relicta pati.
Occurrunt animo pereundi mille figurae;

Morsque minus poenae, quam mora mortis, ha-
bet;

Iam iam venturos aut hac, aut fufpicor illac,
Qui lanient avido vifcera dente, lupos.
Forfitan et fulvos tellus alat ifta leones.

Quis fcit, an haec faevas tigridas infula habet?
Et freta dicuntur magnas expellere phocas.
Quid vetat et gladios per latus ire meum?
Tantum ne religer dura captiva catena;

Neve traham ferva grandia penfa manu:
Cui pater eft Minos, cui mater filia Phoebi:
Quodque magis memini, quae tibi pacta fui.
Si mare, fi terras, porrectaque litora vidi;

Multa mihi terrae, multa minantur, aquae.
Coelum reftabat: timeo fimulacra deorum.
Deftituor rabidis praeda cibusque feris.
Sive colunt habitantque viri, diffidimus illis.
Externos didici laefa timere viros.
Viveret Androgeos utinam! nec facta luiffes
Impia funeribus, Cecropi terra, tuis!
Nec tua mactaffet nodoso ftipite, Thefeu,
Ardua parte virum dextera, parte bovem!,
Nec tibi, quae reditus monftrarent, fila dediffem;
Fila per adductas faepe recepta manus!

Non

« EdellinenJatka »