Sivut kuvina
PDF
ePub

2.

Αὐτίκ' ἐμοὶ κατὰ μὲν χροιὴν ῥέει άσπετος ίδρώς
Πτοιοῦμαι δ' ἐσορῶν ἄνθος ομηλικίης
Τερπνὸν ὁμῶς καὶ καλὸν, ἐπεὶ πλέον ὠφελεν είναι,
Αλλ ̓ ὀλιγοχρόνιον γίγνεται, ὥσπερ όνας,
Ήβη τιμήεσσα· τὸ δ' αργαλέον καὶ ἅμορφον

Γῆρας ὑπὲρ κεφαλῆς αὐτίχ ̓ ὑπερκρέμαται, Εχθρὸν ὁμῶς καὶ ἄτιμον, ὅ τ' ἄγνωςον τιθείς άνδρα βλάπτει δ' ὀφθαλμοὺς καὶ νέον αμφιχυθένω

[ocr errors]
[merged small][ocr errors]

Tibull.

Tibull

Die Lebenszeit des Albius Tibullus, eines römischen Ritters, sest man gewöhnlich vom Jahre Roms 711 bis 735. Quintilian giebt ihm unter den elegischen Dichtern seiner Nation den ersten Rang; und er vereint die vornehms ften Eigenschaften dieser Gattung sehr glücklich in seinem dichtrischen Charakter: feines und sanftes Gefühl und wars me Phantasie mit einem wahren, kunstlosen, aber dabei sehr eleganten und eindringlichen, Ausdruck. Selbst die anscheiz nende Unordnung und regellofe Folge der Gedanken erhöht bei ihm die Natur des Vortrages; auch ist er ungemein glücklich in der Abstufung der mannichfaltigen Gemüthsbes wegungen. Ju der hier folgenden ersten Elegie herrscht ein ungemein einnehmender heitrer Ausdruck frøher, ländlicher Genügsamkeit.

1

Divitias alius fulvo fibi congerat auro,
Et teneat culti iugera magna foli,
Quem labor adfiduus vicino terreat hofte,
Martia cui fomnus claffica pulfa fugent:
Me mea paupertas vitae traducat inerti,
Dum meus adfiduo luceat igne focus.
Ipfe feram teneras maturo tempore vites.
Rufticus, et facili grandia poma manu.
Nec fpes deftituat, fed frugum femper acervos
Praebeat, et pleno pinguia mufta lacu.
Nam veneror, feu ftipes habet defertus in agris,
Seu vetus in trivio florea ferta lapis:

Et quodcunque mihi pomum novus educat annus,
Libatum agricolae ponitur ante Deo.
Flava Ceres, tibi fit noftro de rure corona
Spicea, quae templi pendeat ante fores.
Pomofisque ruber cuftos ponatur in hortis,
Terreat ut faeva falce, Priapus, aves.

Vos quoque felicis quondam, nunc pauperis agri.
Cuftodes, fertis munera veftra, Lares.

Tunc

Tunc vitula innumeros luftrabat caefa iuvencos:
Nunc agna exigui eft hoftia magna foli.
Agna cadet vobis, quam circum ruftica pubes
Clamet: io mefles, et bona vina date!
Iam modo non poffum contentus vivere parvo,
Nec femper longae deditus effe viae:
Sed canis aeftivos ortus vitare fub umbra
Arboris, ad rivos praetereuntis aquae.
Nec tamen interdum pudeat tenuiffe bidentem,
Aut ftimulo tardos increpuiffe boues.
Non agnamue finu pigeat, foetumue capellae
Defertum, oblita matre, referre domum.
At vos exiguo pecori, furesque, lupique,
Parcite; de magno eft praeda petenda grege.
Hic ego paftoremque meum luftrare quotannis,
Et placidam foleo fpargere lacte palem.
Adfitis divi, neu vos e paupere menfa
Dona, nec e puris fpernite fictilibus.
Fictilia antiquus primum fibi fecit agreftis
Pocula, de facili compofuitque luto.
Non ego divitias patrum fructusque requiro,
Quos tulit antiquo condita meffis avo.
Parva feges fatis eft: fatis eft, requiefcere lecto
Si liceat, et folito membra levare toro.
Quam iuvat immites ventos audire cubantem,
Et dominam tenero continuiffe finu:
Aut gelidas hibernus aquas cum fuderit Auster,
Securum fomnus imbre iuvante fequi.
Hoc mihi contingat: fit dives iure, furorem
Qui maris, et triftes ferre poteft pluvias.
O quantum eft auri potius pereatque Zmaragdi,
Quam fleat ob noftras ulla puella vias.
Te bellare decet terra, Meffala, marique,
Ut domus hoftiles praeferat exuvias.
Me retinent vinctum formofae vincla puellae,
Et fedeo duras ianitor ante fores.

Non ego laudari curo, mea Delia; tecum

Dummodo fim: quaefo, fegnis inersque vocer.
Te fpectem, fuprema mihi cum venerit hora,
Te teneam moriens deficiente manu.

[ocr errors]

Tibull.

Fle

Tibull.

Tibull

Die Lebenszeit des Albius Tibully Ritters, sest man gewöhnlich vom J 735. Quintilian giebt ihm unter den seiner Nation den ersten Kang; und er ften Eigenschaften dieser Gattung sehr dichtrischen Charakter: feines und sez me Phantasie mit einem wahren, fur eleganten und eindringlichen, Aus2o nende Unordnung und regellose Fol bei ihm die Natur des Vortrages : glücklich in der Abstufung der ma. wegungen. Ju der hier folgenden ungemein einnehmender heitrer Z Genügsamkeit.

Divitias alius fulvo fibi c
Et teneat culti iugera r
Quein labor adfiduus vi
Martia cui fomnus c
Me mes paupertas vita:
Dum meus adfiduo
Ipfe feram teneras m
Rufticus, et facili
Nec fpes deftituat,
Praebeat, et plen
Nam veneror, feu
Seu vetus in tri
Et quedounque n

[ocr errors][merged small][merged small][merged small][merged small][ocr errors][merged small][ocr errors][ocr errors][ocr errors]

erz.

m Tibull lebte Sextus Aures vien gebürtig; und auch von ihm regischer Gedichte, in denen er es Kallimachus und Philetas aben scheint. Vielleicht verans ag eine gewisse mühsame Sorgs drucke seiner Empfindungen wahrs Abe minder rührend wird, als beim zu reich an Bildern, Anspielungen icht immer sanft und leicht genug in Folgende Elegie, die erste des drit: Hoffnungen und Ansprüche des Dicha achruhm.

es, et Coi facra Philetae,
aaefo, me finite ire nemus!

redior puro

de fonte facerdos

Aios orgia ferre choros.

ariter carmen tenuaftis in antro

de ingreffi, quamue bibiftis aquam:
Phoebum quicunque moratur in armis,
tenui pumice verfus eat,

ma levat terra fublimis, et a me
oronatis Mufa triumphat equis,

in curru parvi vectantur Amores,
Drumque meas turba fecuta rotas.
ftra miffis in me certatis habenis?
Mufas currere lata via.

ndes annalibus addent,
Atra futura canent.
opus hoc de monte fororum
a noftra via,

ro date ferta poetae,

d corona meo.

traxerit invida turba,

Coenore reddet honos.

Properz.

« EdellinenJatka »